Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

104 OCCULTE VERHALEN
oude leraar na lang aarzelen zijn eigen viool tevoorschijn haalde
uit haar met stof bedekte kist en aanstalten maakte om te spelen,
huiverde Franz krampachtig, maar zei niets. Bij de eerste
tonen van de strijkstok echter keek hij woest als een idioot,
rende het huis uit, en bleef urenlang door de straten zwerven.
Toen wierp de oude Samuel op zijn beurt zijn instrument neer,
en sloot zich tot de volgende ochtend in zijn kamer op.
Op een avond toen Franz er bijzonder bleek en somber uitzag,
sprong de oude Samuel plotseling uit zijn stoel, en nadat
hij door de kamer had rondgesprongen als een ekster, ging hij
naar zijn leerling toe, drukte een liefhebbende kus op het voorhoofd
van de jongeman, en riep met luide en schrille stem:
‘Is het geen tijd om aan dit alles een einde te maken?’
Waarop Franz, opgeschrikt uit zijn gebruikelijke lethargie, als
in een droom antwoordde:
‘Ja, het is tijd er een eind aan te maken.’
Daarop gingen de twee uiteen en gingen naar bed.
De volgende ochtend, toen Franz wakker werd, was hij verbaasd
dat zijn oude leraar niet op zijn gebruikelijke plaats zat om
hem te begroeten. Maar hij was de laatste maanden erg veranderd,
en eerst schonk hij geen aandacht aan zijn afwezigheid,
ook al was die ongebruikelijk. Hij kleedde zich aan en ging naar
de kamer ernaast, een kleine salon waar ze hun maaltijden
gebruikten, en die hun twee slaapkamers van elkaar scheidde.
Het vuur was nog niet aangestoken nadat de sintels de vorige
avond waren gedoofd, en er was geen zichtbaar teken dat de leraar
bezig was geweest met zijn dagelijkse huishoudelijke taken.
In hoge mate in verwarring gebracht, maar in geen enkel opzicht
wanhopig, ging Franz naar zijn gebruikelijke plek in de hoek bij
het nu uitgedoofde haardvuur, en verviel in een doelloos gedroom.
Toen hij zich in zijn oude leunstoel uitstrekte, en zijn
beide armen omhoogstak en zijn handen achter zijn hoofd
samenvouwde in een geliefde houding van hem, kwam zijn hand
in contact met iets op de plank achter hem; hij stootte tegen een
kist en deze viel daardoor met een klap op de grond.
Het was de vioolkist van de oude Klaus die met zo’n