Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

HET LICHTGEVENDE SCHILD 71
– hoe het ook zij – kennelijk erin was geslaagd haar eigendom
terug te krijgen door op een of andere manier hulp te krijgen
van de derwisjen, besloten we de volgende ochtend zelf op
onderzoek te gaan, want wat haar had geholpen zou ook ons
kunnen helpen.
De eentonige roepstem van de moëddzins vanaf de spitsen
van de minaretten had juist aangegeven dat het twaalf uur was,
toen we bij het neerdalen vanaf de hoogten van Pera naar de
haven van Galata ons met moeite een weg baanden door de
groezelige menigte van het handelskwartier van de stad.
Voordat we de dokken bereikten, waren we half verdoofd door
de uitroepen en de onophoudelijke oorverdovende kreten en
door een Babylonische spraakverwarring die er heerste. In dit
deel van de stad is het nutteloos te verwachten dat er huisnummers
of straatnamen zijn om de weg te vinden. Elke gewenste
plaats wordt aangeduid door zijn nabijheid tot een opvallend
gebouw, zoals een moskee, een badhuis of Europese winkel;
voor de rest moet men op Allah en zijn profeet vertrouwen.
Het kostte daarom veel moeite om ten slotte de Britse winkel
voor scheepsbenodigdheden te ontdekken, waarachter we onze
plaats van bestemming zouden moeten vinden. Onze hotelgids
wist evenmin als wij waar de derwisjen verbleven, maar ten
slotte stemde een kleine, eenvoudig geklede Griek voor een
bescheiden fooi ermee in ons naar de dansers te brengen.
Toen we aankwamen, werden we in een grote, sombere hal
gebracht die er uitzag als een verlaten stal. Ze was lang en smal;
de vloer was dik bestrooid met zand als in een rijschool, en werd
alleen verlicht door kleine ramen die op enige hoogte boven de
grond waren aangebracht. De derwisjen hadden hun ochtendoefeningen
beëindigd en rustten blijkbaar uit van hun inspannende
bezigheden. Ze zagen er volkomen uitgeput uit;
sommigen lagen passief in hoeken, anderen zaten op hun hurken
wezenloos voor zich uit te staren en waren, zo werd ons
verteld, aan het mediteren over hun onzichtbare godheid. Ze
schenen ieder vermogen om te zien of te horen verloren te hebben,
want geen van hen antwoordde op onze vragen, totdat een