Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

44 OCCULTE VERHALEN
glansde tegen de ebbenhoutzwarte achtergrond. Terwijl ik keek
naar de grote wijzerplaat en de slinger die regelmatig en langzaam
in de ruimte heen en weer bewoog alsof zijn slingering de
eeuwigheid in stukken wilde delen, zag ik dat de wijzers op
zeven minuten over vijf stonden. ‘Het uur waarop mijn marteling
in Kyoto was begonnen!’ Ik had nauwelijks tijd gevonden
over dit toeval na te denken of, tot mijn onzegbare ontsteltenis,
doorleefde ik hetzelfde, het identieke proces dat men mij op die
gedenkwaardige en noodlottige dag had laten ondergaan. Ik
zwom onder de grond, schoot snel door de aarde heen, bevond
me opnieuw in het graf van de pauper en herkende in de verminkte
resten mijn zwager; ik was getuige van zijn vreselijke
dood, betrad het huis van mijn zuster, sloeg haar zielenstrijd
gade en zag haar krankzinnig worden. Ik maakte dezelfde tonelen
mee zonder het kleinste detail te missen. Maar helaas! De
kalme onverschilligheid die mij toen, in dat eerste visioen, even
gevoelloos had gelaten voor de ramp die me had getroffen, alsof
ik van steen was geweest, beschermde me nu niet langer.
Mijn innerlijke martelingen waren niet meer te beschrijven en
haast ondraaglijk. Zelfs de aanhoudende wanhoop en beklemming,
die ik steeds voelde als ik wakker was, was nu in mijn
droom en door deze herhaling van visioenen en gebeurtenissen
tot een uur van verduisterd zonlicht geworden, vergeleken met
een verwoestende wervelstorm. O! wat leed ik onder deze stortvloed
van helse verschrikkingen, waaraan door de overtuiging
dat het bewustzijn van de mens de dood overleeft – want in die
droom geloofde ik beslist dat mijn lichaam dood was – de vreselijkste
van alle werd toegevoegd!
De betrekkelijke opluchting die ik voelde toen ik, nadat het
laatste toneel voorbij was, opnieuw het grote, witte vlak van de
wijzerplaat voor me zag, duurde niet lang. De lange pijlvormige
wijzer op de kolossale schijf stond op – zeveneneenhalve minuut
over vijf. Maar voor ik tijd had de verandering op te merken,
bewoog de wijzer zich langzaam achteruit, en hield precies op
de zevende minuut stil, en – o, vervloekt noodlot! Weer werd ik
gedwongen een herhaling van dezelfde reeks door te maken!