Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

D Het
dolende oog
DIT IS NIET EEN VERHAAL waarin ik een mythisch en onmogelijk
monster opvoer, zoals het hoofd van Rahu dat volgens de
Indiërs bij elke verduistering de maan verslindt. Het verhaal
over Rahu is maar een verzinsel, waarin voor het volk het feit
wordt beschreven dat de schaduw van de aarde de witte maanschijf
opslokt; maar ik spreek over een werkelijk menselijk oog;
een doler, een zoeker, een smeker; een oog dat u onderzoekend
aankeek en u in zijn macht hield, zoals de vogel door de
gefixeerde blik van de slang, terwijl het uw wezen doorzocht
naar wat het nooit kon vinden. Over zo’n oog wordt ook nu
door verschillende mensen gesproken, maar ze nemen het waar
op het psychische gebied, in het astrale licht; het is niet zichtbaar
of voelbaar in het daglicht, en het beweegt niet zoals
andere voorwerpen.
Het dolende oog, waarover ik schrijf, was er altijd op het
vreemde en heilige Eiland, waar vele eeuwen geleden zoveel
gebeurtenissen plaatsvonden. Ja, het is nog steeds het heilige
Eiland, hoewel nu verduisterd en zijn macht tenietgedaan –
volgens sommigen voor altijd. Maar zijn werkelijke macht zal
geestelijk zijn, en hoewel de menselijke geest het geestelijke
tegenwoordig niet kent en alleen aan wereldse glorie denkt, zal
de oude deugdzaamheid van het Eiland ooit terugkeren. Wat
een eigenaardige en spookachtige vormen zweven er nog langs
zijn kusten; wat een vreemd, zacht, en monotoon gefluister
strijkt langs zijn bergen; en aan het begin van de avond, kort na
het afscheid van de dag, herinneren zijn feeën zich plotseling