Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

106 OCCULTE VERHALEN
beste en enige vriend en leraar voor jouw roem zou kunnen brengen.
Hij die jou het meeste liefhad, is nu maar een onbezielde klomp klei.
Van je oude leraar rest nu slechts een klont koude organische stof. Ik
hoef je niet eraan te herinneren wat je ermee moet doen. Vrees geen
stomme vooroordelen. Voor jouw toekomstige roem heb ik mijn
lichaam geofferd, en je zou je schuldig maken aan de meest harteloze
ondankbaarheid als je dit offer nu nutteloos zou maken. Wanneer je de
snaren op je viool zult hebben vervangen – snaren die een deel van
mij zijn – zal ze door jouw aanraking de macht verkrijgen van die
vervloekte tovenaar, alle magische stemmen van het instrument van
Paganini. Je zult daarin mijn stem aantreffen, mijn zuchten en kreunen,
mijn welkomstlied, het smekende gesnik van mijn oneindige en droevige
genegenheid, mijn liefde voor jou. En nu, mijn Franz, vrees
niemand! Neem je instrument met je mee, en volg elke stap van hem
die ons leven vervulde met bitterheid en wanhoop! Verschijn in elke
arena waar hij tot dusver zonder rivaal heeft geheerst, en werp hem als
uitdaging dapper de handschoen toe. O Franz! alleen dan zul je horen
met wat een magische kracht de volle klanken van onzelfzuchtige liefde
zullen voortkomen uit je viool. Misschien zul je door een laatste
strelende aanraking van haar snaren je herinneren dat ze eens deel uitmaakten
van je oude leraar, die je nu voor het laatst omarmt en zegent.
Samuel
Twee brandende tranen glinsterden in de ogen van Franz,
maar ze droogden onmiddellijk op. Gloeiend van hartstochtelijke
hoop en trots fixeerden de twee ogen van de toekomstige
tovenaar-artiest zich op het spookachtige gezicht van de dode
man, en straalden als de ogen van een demon.
Onze pen weigert te beschrijven wat er die dag gebeurde,
nadat het gerechtelijk onderzoek voorbij was. Op grond van
een ander briefje, geschreven met als doel om de autoriteiten
tevreden te stellen, waarin wijselijk was voorzien door de
liefhebbende zorg van de oude leraar, luidde het oordeel ‘zelfmoord
uit onbekende motieven’; daarna vertrokken de lijkschouwer
en de politie, en lieten de diepbedroefde erfgenaam
alleen achter in de sterfkamer met de overblijfselen van wat
eens een levende man was.