Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

90 OCCULTE VERHALEN
zodra het gordijn van de slaap voor zijn ogen openschoof,
betrad hij een nieuw magisch rijk van dagdromen. Op weg naar
een donker en statig dennenbos speelde hij onophoudelijk voor
zichzelf en voor alles om hem heen. Hij speelde viool voor de
groene heuvel, en direct bogen de berg en de met mos bedekte
rotsen zich naar voren om hem beter te kunnen horen, zoals
ze hadden gedaan bij de klank van de orfische lier. Hij speelde
voor de vrolijk gestemde beek, voor de voortsnellende rivier, en
beide vertraagden en hielden hun golven in, en werden stil, en
schenen geheel in vervoering naar hem te luisteren. Zelfs de
ooievaar met zijn lange poten die op het rieten dak van de rustieke
molen meditatief op één been stond, en ernstig bezig was
het probleem van zijn te lange gestalte op te lossen, uitte een
lange en schrille kreet naar hem en krijste, ‘Bent u Orpheus
zelf, o Stenio?’
Het was een periode, bijna elke dag, elk uur, van volle gelukzaligheid
en verrukking. De laatste woorden van zijn stervende
moeder, die hem fluisterend vertelde over de verschrikkingen
van een eeuwige verdoemenis, hadden hem onberoerd gelaten,
en het enige beeld dat haar waarschuwing bij hem had opgeroepen
was dat van Pluto. Door een gemakkelijke associatie
van ideeën zag hij de heer van de duistere onderwereld hem
net zo begroeten als hij de echtgenoot van Eurydice had
begroet. Betoverd door de magische klanken van zijn viool,
was het rad van Ixion weer tot stilstand gekomen en bracht zo
enige verlichting voor de ellendige verleider van Juno, en
logenstrafte degenen die de eeuwigheid opeisen voor de duur
van de straf van verdoemde zondaars. Hij zag dat Tantalus zijn
aanhoudende dorst vergat, en smakte met zijn lippen terwijl hij
de hemelse melodie in zich opzoog; de steen van Sisyphus
werd bewegingloos, de furiën zelf glimlachten naar hem, en de
heerser van de duistere regionen was verrukt, en zei zijn viool
te prefereren boven de lier van Orpheus. Als de mythologie
serieus wordt genomen, vormt ze dus een onmiskenbaar middel
tegen angst, tegen theologische dreigementen, vooral als
ze gepaard gaat met een waanzinnige en hartstochtelijke liefde