Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 115
De betovering was verbroken. Hoewel men nog niet de hele
situatie kon beseffen, waren zij die de stem en de klanken als uit
een poppenkast hadden gehoord, als bij toverslag bevrijd van
de verschrikkelijke ban waarin ze hadden verkeerd. Luide lachsalvo’s,
spottende uitroepen half van boosheid en half van irritatie
werden nu gehoord uit iedere hoek van het enorme
theater. De musici in het orkest, met gezichten nog bleek van
de eigenaardige emotie, zag men nu schudden van het lachen,
en het hele publiek stond op als één man, maar kon het raadsel
nog niet oplossen; ze voelden niettemin te veel afschuw, waren
te veel geneigd tot lachen om nog één moment langer in het
gebouw te blijven.
Maar plotseling werd de zee van bewegende hoofden in de
zaal en in de orkestbak weer bewegingloos en stond versteend
alsof ze door de bliksem waren getroffen. Wat ze allen zagen
was verschrikkelijk genoeg – het knappe maar woeste gezicht
van de jonge artiest werd plotseling ouder, en zijn elegante,
rechte gestalte boog voorover, alsof hij het gewicht van jaren
droeg; maar dit was niets vergeleken met wat sommigen van de
meest sensitieven duidelijk waarnamen. Franz Stenio’s persoon
was nu volledig gehuld in een halfdoorzichtige mist, als wolken
die met kronkelende bewegingen geleidelijk strakker om de
levende vorm heen kropen, alsof ze op het punt stonden hem te
verzwelgen. En er waren mensen die in die lange en onheilspellende
kolom van rook een duidelijk afgetekende figuur herkenden,
een vorm die onmiskenbaar het silhouet was van een
groteske en grijnzende, maar er afschuwelijk uitziende oude
man, van wie de ingewanden eruit hingen en de uiteinden daarvan
waren gespannen op de viool.
In de wazige, trillende sluier zag men toen de violist die zijn
strijkstok woest over de menselijke snaren joeg, kronkelend als
een demon zoals we die afgebeeld zien op middeleeuwse schilderingen
in kathedralen!
Een onbeschrijflijke paniek maakte zich meester van het
publiek, en terwijl nu voor de laatste keer de betovering – die
hen weer bewegingloos had gehouden – werd verbroken, snelde