Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

142 OCCULTE VERHALEN
e ^ tes un la ^ che!’ (u bent een lafaard). ‘Heel goed, Monsieur
Meunier’, antwoordde Auguste op dezelfde zachte toon,
‘morgenochtend om zes uur!’ ‘Afgesproken, valse vriend,
verfoeide verrader! À la mort!’ (Tot de dood) antwoordde
Alphonse en vertrok. ‘Cela va sans dire!’ (Dat spreekt vanzelf )
mompelde Auguste en ging naar de garderobe.
Een voorname diplomaat, vertegenwoordiger in Parijs van
een naburige staat, een heer op leeftijd, zelfverzekerd en met
een indrukwekkende verschijning, werd voor het orakel opgeroepen
door de buigende bediende. Nadat hij vijf minuten
was weggeweest, keerde hij terug en drong zich onmiddellijk
door de menigte naar De Lassa die niet ver van de open haard
stond, met zijn handen in de zakken en een blik van uiterste
onverschilligheid op zijn gezicht. Delessert, die dichtbij stond,
volgde het gesprek met grote belangstelling.
‘Het spijt me bijzonder’, zei generaal Von ___ , ‘dat ik uw
interessante salon zo spoedig moet verlaten, De Lassa, maar
door het resultaat van mijn seance ben ik ervan overtuigd dat er
is geknoeid met mijn verslagen van de krijgsverrichtingen.’ ‘Het
spijt me’, antwoordde De Lassa, met een air van flauwe, maar
hoffelijke belangstelling; ‘ik hoop dat u kunt ontdekken wie van
uw dienaren ontrouw is geweest.’ ‘Ik ga het direct uitzoeken’,
zei de generaal en voegde er veelbetekenend aan toe: ‘Ik zal
ervoor zorgen dat hij en zijn medeplichtigen een strenge
bestraffing niet zullen ontgaan.’ ‘Dat is de enige weg die men
kan volgen, Monsieur le Comte.’ De ambassadeur staarde hem
aan, boog, en vertrok met een verwarring op zijn gezicht die hij
niet kon beheersen.
In de loop van de avond ging De Lassa achteloos naar de
piano, en na een of ander vaag preludium speelde hij een bijzonder
treffend muziekstuk, waarin het onstuimige leven en de
opgewektheid van uitgelaten melodieën zich zachtjes, bijna
onmerkbaar oplosten in een snikkend gejammer van spijt, lusteloosheid,
vermoeidheid en wanhoop. Het werd schitterend uitgevoerd
en maakte grote indruk op de gasten, onder wie één,
een dame, uitriep: ‘Wat mooi, wat treurig! Heeft u dat zelf