Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

EEN MERKWAARDIG VERHAAL 189
de oude wachter met zijn doordringende ogen mijn brein
onderzocht.
‘Ik ben bang om de wacht aan je toe te vertrouwen’, was
zijn eerste opmerking. ‘Naast je is er een schaduw, donker en
zwijgend.’
‘Wees niet bang, vader,’ zei ik, ‘ik zal het vuur niet verlaten
en ervoor zorgen dat het niet uitgaat.’
‘Als je daarvoor niet zorgt, is ons lot bezegeld en zal de
bestemming van Innisfallen enige tijd niet kunnen worden
bereikt.’
Na deze woorden draaide hij zich om en ging weg; kort
daarna hoorde ik zijn voetstappen niet meer op de wenteltrap
naar beneden.
Het vuur leek wel behekst. Het wilde nauwelijks branden en
een of twee keer verstijfde ik bijna van angst omdat het op het
punt stond uit te doven. Toen de oude man me verliet, brandde
het helder. Mijn inspanning en gebeden schenen eindelijk
succes te hebben; de gloed lichtte op en alles zag er goed uit.
Juist op dat moment deed een geluid op de trap me omkeren en
tot mijn verbazing betrad een volkomen vreemde het platform,
waar alleen de bewakers werden toegelaten.
‘Kijk,’ zei hij, ‘de vuren daarginds gaan uit.’
Ik keek en angst bekroop me toen ik zag dat de rook uit de
torens bij de berg was verdwenen, en in mijn plotselinge verbijstering
snelde ik naar de balustrade om het van dichterbij te zien.
Overtuigd dat de vreemdeling de waarheid had gesproken,
draaide ik me om om mijn wacht te hervatten en, wat verschrikkelijk!
ik zag dat mijn eigen vuur op dat moment uitdoofde.
Vlam noch tondel waren hier toegestaan; de wachter moest het
vuur door middel van het vuur vernieuwen. In een vlaag van
angst greep ik verse brandstof en wierp die op het vuur, wakkerde
het aan, bracht mijn gezicht er vlakbij en poogde met
verwoed gehijg de vlam aan te blazen, maar al mijn inspanning
was vergeefs – het vuur was uit.
Een afschuwelijke angst greep me aan, gevolgd door een
verlamming van elke zenuw behalve die van het gehoor. Ik