Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

200 OCCULTE VERHALEN
slechts tot de diamant geheel uit zijn hand was verdwenen – en
daarop spatte zijn lichaam in duizend stukken uiteen, terwijl
zijn vervloekte ziel huilend door de ruimte schoot, vergezeld
van duivelse gestalten. De diamant was een illusie; het was mijn
bloed dat ‘vanaf de grond jammerde’ en zijn gestalte ontleende
aan zijn gedachten en ambities.
‘Kom dan,’ zei mijn monnik, ‘kom mee naar de berg.’
We bestegen zwijgend de berg, en op de top aangekomen
draaide hij zich om en richtte een doordringende blik op mij, en
onder invloed daarvan kreeg ik snel het gevoel alsof ik naar een
scherm keek dat iets aan mijn waarneming onttrok. De berg en
de monnik verdwenen en in plaats daarvan zag ik een stad beneden
mij, want ik stond nu op de binnenste hoge toren van een
heel hoog gebouw. Het was een oude tempel die een stad van
magiërs beheerste. Niet ver van mij stond een lange en knappe
man; ik wist dat dit mijn monnik was, maar o, wat was hij veranderd;
en naast hem stond een jongere man van wie een lichtstraal,
zacht en toch helder, smal en toch duidelijk afgetekend,
naar mij scheen te reiken. Ik wist, dat ik dit zelf was. Ik zei tegen
mijn monnik:
‘Wat is dit en waarom zie ik het?’
‘Dit is het verleden en het heden,’ antwoordde hij, ‘en jij bent
de toekomst.’
‘En hij?’ sprak ik, en ik wees op de jongeman.
‘Dat ben je zelf.’
‘Hoe komt het dat ik dit zie; en waardoor is het daar?’
‘Het is het magische scherm van de tijd, dat dit voor je zichtbaar
maakt en altijd verbergt. Kijk rondom en boven je.’
Ik gehoorzaamde zijn bevel en keek uit over de stad die zich
onder mij uitstrekte en zag toen omhoog. Eerst zag ik niets dan
de hemel en de sterren. Maar al snel verscheen er iets als een
scherm in de ether, waardoorheen de sterren bleven stralen.
Daarna, toen mijn blik vaster werd, werd het oppervlak tastbaar
en de sterren gingen uit en toch wist ik instinctief dat als mijn
gedachten maar een seconde zouden afdwalen, de hemel mijn
gezichtsveld weer zou innemen. Daarom hield ik mezelf in