Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 111
zoals hij had gedroomd, terwijl hij de vioolkist wanhopig met
beide handen dichtdrukte.
‘Het was tenslotte maar een droom . . .’, mompelde hij, nog
steeds verschrikt, maar verlost van de last op zijn op en neer
gaande borst.
Met een geweldige inspanning bracht hij zichzelf tot bedaren,
en deed de kist van het slot om de viool te inspecteren. Hij trof
haar onder het stof maar overigens in goede staat aan, en hij
voelde zich plotseling weer zoals altijd: rustig en vastbesloten.
Na het instrument voorzichtig te hebben afgestoft, harste hij de
strijkstok, spande de snaren en stemde ze. Hij ging zelfs zover
dat hij de eerste tonen van ‘De Heksen’ erop probeerde; eerst
voorzichtig en behoedzaam, daarna gebruikte hij zijn strijkstok
gedurfd en krachtig.
De klank van die luide losse toon – uitdagend als de oorlogstrompet
van een veroveraar, zoet en majestueus als de aanslag
van een serafijn op zijn gouden harp in de verbeelding van de
gelovigen – ontroerde de ziel van Franz. Hij openbaarde hem
een nog onvermoede kracht in zijn strijkstok, die doorging met
flarden muziek die de kamer vulden met het rijkste crescendo
van melodieën, door de artiest tot die avond nog nooit gehoord.
Beginnend met ononderbroken legato-tonen zong zijn
strijkstok over stralende schitterende hoop en schoonheid, over
maanbeschenen nachten, waarin de zachte en kalmerende stilte
iedere grashalm – en alle dingen bezield en niet bezield – begiftigde
met een stem en een liefdeslied. Enkele korte momenten
was er een stortvloed van melodieën, waarvan de harmonie
‘afstemde op een lichte smart’ en was berekend om bergen te
laten huilen, als die in de kamer zouden zijn geweest, en
. . . zelfs de onverbiddelijke machten van de hel
te kalmeren, waarvan de aanwezigheid in deze bescheiden hotelkamer
onmiskenbaar werd gevoeld. Plotseling stokten de plechtige
legato-tonen, en tegen alle wetten van de harmonie in
werden het arpeggio’s en ten slotte schrille staccato’s als de klanken
van het ‘lachen’ van een hyena. Er bekroop hem eenzelfde