Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

116 OCCULTE VERHALEN
ieder levend wezen in het theater naar de uitgang. Het was als
de plotselinge doorbraak van een dam, een menselijke stortvloed
voortrollend in een golf van dissonerende klanken,
idioot geschreeuw, langdurig en jammerlijk gekreun, een
kakofonie van angstkreten, waarbovenuit als de knallen van
pistoolschoten, het na elkaar breken werd gehoord van de vier
snaren die waren gespannen op de klankbodem van die behekste
viool.
. . . . . . . .
Toen het publiek tot op de laatste man het theater had verlaten,
rende de verschrikte directeur het toneel op om de ongelukkige
artiest te zoeken. Hij vond hem dood en al stijf geworden achter
de voetlichten, verwrongen in de meest onnatuurlijke houding,
met de ‘kattendarmen’ op merkwaardige wijze rond zijn nek
gewonden, en zijn viool uiteengespat in duizend stukjes.
Toen openlijk bekend werd dat de ongelukkige kandidaat
rivaal van Niccolo Paganini geen cent had nagelaten om zijn begrafenis
of hotelrekening te betalen, vereffende de man uit
Genua, ondanks zijn spreekwoordelijke gierigheid, de hotelrekening
en liet de arme Stenio op zijn kosten begraven.
Hij eiste echter in ruil daarvoor de stukjes van de stradivarius
op – als herinnering aan de vreemde gebeurtenis.
het eind
5