Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

EEN BEHEKST LEVEN 41
Ik verbeeldde me dood te zijn. Mijn lichaam lag koud en verstijfd
in zijn laatste slaap, terwijl zijn stervende bewustzijn – dat
zich, toen het besefte wat er gebeurde, nog altijd als ‘ik’
beschouwde – zich erop voorbereidde binnen enkele seconden
zijn eigen vernietiging te ondergaan. Ik had altijd geloofd dat,
omdat de hersenen hun warmte langer vasthouden dan de
andere organen en hun werkzaamheid het laatst ophoudt, het
denken de lichamelijke dood verschillende minuten overleeft.
Daarom was ik niet in het minst verbaasd in mijn droom te ontdekken
dat, terwijl het lichaam de vreselijke kloof die ‘geen
sterveling ooit twee keer passeert’, was overgegaan, zijn bewustzijn
nog in de grauwe schemer, de eerste schaduwen van
het grote mysterie, verbleef. Aldus sloeg mijn DENKEN, naar ik
meende, gehuld in de resten van zijn nu snel wegvloeiende
levenskracht, met intense en begerige nieuwsgierigheid de
nadering van zijn eigen ontbinding, d.w.z. van zijn vernietiging,
gade. ‘Ik’ haastte me mijn laatste indrukken in me op te
nemen, opdat niet de donkere mantel van eeuwige vergetelheid
mij zou omhullen, vóór ik tijd had de hoogste triomf te voelen
en te genieten dat mijn levenslange overtuiging, dat de dood
een volledige en volstrekte beëindiging is van het bewuste
bestaan, wordt bevestigd. Alles rondom me werd elke seconde
duisterder. Enorme grijze schaduwen bewogen voor mijn
gezicht, eerst langzaam, dan met versnelde beweging, tot ze
begonnen rond te wentelen met een bijna duizelingwekkende
snelheid. Daarna, alsof de beweging slechts tot doel had gehad
duisternis voort te brengen, werd ze langzamer toen dat doel
was bereikt; nadat de duisternis geleidelijk in een diepzwart was
overgegaan, hield ze geheel op. Er bleef voor mijn onmiddellijke
waarneming nu niets meer over dan die bodemloze,
zwarte ruimte, pikdonker; ze leek me even onbegrensd en stil
als de oeverloze oceaan van de eeuwigheid waarop de tijd, een
product van het denken van de mens, eeuwig voortglijdt, maar
die hij nooit kan oversteken.
Cato noemt de droom ‘slechts het schijnbeeld van onze verwachtingen
en angsten’. Omdat ik, als ik wakker was, nooit