Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

EEN EIGENAARDIG VERHAAL 239
waar we toen waren. In Peru werden ze verborgen gehouden en
versperd zodat de mensen ze niet konden bereiken; maar op deze
plek was de ingang niet zo goed bewaakt, hoewel in 1812 een
vreselijke aardbeving veel van de stad met de aarde gelijk had
gemaakt. De Venezolanen waren roofzuchtig en deze mensen in
India, die het geheim kenden, hadden hem daarheen gestuurd
om te voorkomen dat iemand de ingangen ervan zou vinden.
Alleen in bepaalde seizoenen was het mogelijk ze te ontdekken;
als het seizoen voorbij was, kon hij veilig vertrekken, want tot dat
jaargetijde terugkwam, kon niemand de openingen zonder toestemming
of hulp van de adepten vinden. Juist op dat moment
klonk er een merkwaardig belgeluid in de lucht en hij verzocht
me dringend te blijven tot hij was teruggekeerd, want hij werd
weggeroepen; en toen verliet hij de kamer. Ik wachtte lange tijd,
vervuld van speculaties, en omdat het laat werd en al na etenstijd,
stond ik op het punt te vertrekken. Juist toen kwam er een hindoebediende
haastig binnen en ging voor de enige deur staan.
Terwijl hij daar stond, hoorde ik een stem als door een lange buis
zeggen: ‘Sta nog niet op.’ Ik ging weer zitten, en zag dat aan de
muur een merkwaardige brede zilveren plaat hing die helder
schitterde, maar die was me nog niet eerder opgevallen. Het
moment van de dag was gekomen waarop het licht van de zon op
deze plaat viel, en ik zag dat daarop figuren zichtbaar werden die
ik niet kon duiden. Ik keek toevallig naar de muur ertegenover en
zag dat de plaat een weerspiegeling maakte op een oppervlak dat
kennelijk daarvoor was gereedgemaakt en daar werd het hele oppervlak
van de plaat weergegeven. Het was een diagram met een
kompas, een symbool en vreemde tekens. Ik liep dichterbij om
het te bekijken, maar juist op dat moment dook de zon achter de
huizen en de figuren waren weg. Het enige wat ik kon herkennen
was dat de letters leken op overdreven Tamil of Telugu – misschien
Zend. Nog een vage bel klonk en de oude man keerde
terug. Hij verontschuldigde zich, en zei dat hij ver weg was
geweest, maar dat we elkaar weer zouden ontmoeten. Ik vroeg
hem waar en hij zei: ‘In Londen.’ Ik beloofde terug te keren en
vertrok snel. De volgende dag kon ik hem helemaal niet vinden