7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
İmran xeyli susdu.
- Zeynəb, doğrudan Kosaoğlu ikİ-üç günə yeri şumladacaq
- Yəqin.
- Axı necə
- Nə bilim, onun at işləməz yolları var.
Onlar yenə susdular.
- Demək qaçmayacaqsan
- Yaxşı, zarafatı burax.
Zeynəb yenə nə isə demək istədi, ancaq bu vaxt ayaq səsləri eşidildi. Arxadan
onlara yaxınlaşan Nərgiz müəllimə adəti xilafına:
- Yenə də qoşalaşibsınız - dedi.
- Təbiəti seyr edirik. Bizim bu ağranom oğlan bahara vurulub.
- Təbiətə aşiq olmaq pis deyil.
İmran Nurgizin yumşaq, titrək səsini eşidəndə bir az həyəcanlandı. Bu səsdə
nə isə qəribə, adamı sakit edən, az qala ona layla çalan bir qüvvə vardı. Ortalığa
çökən ani sükutu Zeynəb pozdu:
- Təbiət aşiqi, bəs bu zaman hardan gəlirsən
- Məktəbdən. Dərnəyimizin məşğələsi vardı.
- Nə dərnəyi
- Dram. Axı qabaqdan may bayramı gəlir.
- Teatr verəcəksiniz
- Özü də lap yaxşısını.
- Allaha şükür, axır ki, klubumuzun qapısı açılacaq.
- Bilirsən, Zeynəb, elə yaxşı çalıb-oxuyan uşaqlarımız var imiş ki, mən
heç bilmirdim, onlara baxdıqca, qulaq asdıqca adama ləzzət verir. İmran papiros
çəkir və qızların söhbətinə qulaq asırdı.
Nərgiz müəllimə ayaq saxladı. Qaranlıqda bozaran çöllərə, sakit yatan kənd
evlərinə baxdı.
- Kənd axşamları doğrudan da gözəl olurmuş! Mən əvvəllər təsəvvürümə
gətirə bilmirdim ki, gurultulu şəhər həyatından sonra kənddə necə dolanacam.
Romanları oxuyanda kənd xoşuma gəlirdi. Oradakı sakitlik məni həm cəzb edir,
həm də qorxudurdu. Sən demə, qorxulası bir şey yox imiş. Gəldim, lap valeh
oldum. Buradakı sakitlik də, axşam qaranlığı da mənə xoş gəlir.
- Amma bizim ağranoma xoş gəlmir.
- Niyə ki - deyə Nərgiz müəllimə ehtiyatla soruşdu.
- Nə bilim Qoy özü desin.
103