7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
çöllərə gedəcək, yol uzunu qızlar zarafatlaşıb qaqqıldaşacaq, gecəli-gündüzlü bir
yerdə olacaqdılar.
Bəlko də... Yox, Zeynəb heç nə bilmirdi. O yalnız bunu hiss edirdi ki, evdə
darıxır, tək otura bilmir. Hətta manqa üzvləri onun yanına gələndə də sakit ola
bilmirdi. O, itiyi itmiş kimi darıxır, qapıdan kölgə keçəndə, yaxud bir şıqqıltı
gələndə pəncərədən boylanır, elə bil kimi isə gözləyirdi. O, kimin həsrətini
çəkirdi Zeynəb yalnız onu duyurdu ki, axır vaxtlar tez-tez Tükəzban xalagilə
qaçır, oradan ayrıla bilmirdi. Yaxşı, burada təəccüblü nə vardı ki Zeynəb elə
uşaqlıqdan o evə gedib-gəlmirdimi Məgər o, Tükəzban xalanı doğma anası kimi
sevmirdi Gözünü açandan ana üzü görməyən Zeynəb, Tükəzban xalanın
qucağında böyüməmişdimi Bütün el-oba bilmirdimi ki, ata-anadan yetim qalan
Zeynəbi Tükəzban xala uşaq evinə göndərməyə qoymamış, "elə billəm, balamın
biri də artıqdır" demişdi. Zeynəb onun laylası ilə yuxuya getmiş, onun nəvazişkar
səsi ilə yuxudan oyanmışdı. Qız böyüyəndən sonra Tükəzban xala onun saçını
sığallayıb: "Qızım, yenə gözüm üstündə olacaq, amma yurdunuzu boş qoyma" -
demişdi. Zeynəb öz evlərində yaşamağa başlamışdı.
Zeynəb əvvəllər ötən günləri yadına salmazdı. İndi özü də bilmədən hər gün,
hər dəqiqə o günləri xatırlayır və çalışırdı ki, hər şeyi xəyalında canlandırsın.
İndi bu xatirələr ona xoş gəlirdi. Çox qəribə idi: hara gedirdisə, İmran gözünün
qabağında dayanırdı. Onun səsi gecə-gündüz qulaqlarından getmirdi. Hətta bir
gecə qəribə bir yuxu görmüşdü. Görmüşdü ki, yazdır, əyninə nazık paltar geyib,
başına həsir papaq qoyub. Ayağında ağ, yüngül çust var. Bir çəmənlikdədir.
Otların arasındakı cığırla qaça-qaça dağa sarı gedir. Birdən göz işlədikcə uzanan
taxıl zəmisinə rast gəlir. Zəmi dəniz kimi dalğalanır, ləpələr bir-birini qovur.
Zeynəb birbaş taxılın içinə qaçdı; dayanıb sünbülləri sinəsinə basdı. Birdən
onun qulağına tanış bir səs gəldi. Donub qaldı. Özündən xeyli aralı taxılın içində
dayanan İmranı gördü. Qaçıb yanına getmək istədi. Amma qüruruna
sığışdırmadı. "Qoy o mənim yanıma gəlsin, mən qız ola-ola onun ayağına
getməyəcəm ha".
Lakin İmran ona ötəri bir nəzər salıb uzaqlaşdı. Zeynəb buna dözə bilmədi.
Taxılın arasından çıxıb çaya tərəf qaçdı. Elə bu vaxt zorba bir it onun üstünə
atıldı. Zeynəb ancaq bircə dəfə qışqırdı. Səsə özünü yetirən İmran, Zeynəbın
boğazından yapışmaq istəyən iti qovdu. Onlar
88