7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Tükəzbanın yalnız səhərə yaxm gözünə yuxu gctdi.
Birdən xırman tərəfdə boğuq tappıltı eşidildi. Tükəzban dik atıldı. Tüfəng bir
də açıldı. "Kimi isə vurdular, güllə ətə dəydi" – deyə düşünən Tükəzban tələsik
ayağa durdu. Paltarını əyninə keçirib bayıra çıxdı; İşıqlaşırdı. Toyuqlar yavaşyavaş
tardan tökülürdü.
"Görəsən bu nə idi, yenə kimin evini yıxdılar". Tükəzban içəri girib
sönməkdə olan lampanın piltəsini qaldırdı. Ancaq çıraq bir-iki dəfə parıldayıb
söndü. Evə qaranlıq çökdü. Arvad lap darıxdı.
Birdən onu çağırdılar. Tükəzban doqqaza yüyürdü.
Oradakı adamları görüb özünü itirdi.
- Nə olub, ay qızlar
- Xırmanda adam vurublar.
O heç nə soruşmadı. Başı alovlu xırmana qaçdı. Kəlağayısı sürüşüb çiyninə
düşmüşdü. Saçı dağılmışdı. Yanaqlarından qan axırdı.
Sovrulub ortaya tığlanmış sarı buğdanın yanında toplaşanlar Tükəzbanın
gəldiyinı görüb azca geri çəkildilər. Kim isə onun qolundan tutdu. Yıxılmağa
qoymadı.
Səməd taxılın yanında arxası üstə yıxılmışdı. Güllə düz alnından dəymişdi...
İndi Tükəzban xala İmranın üzündəki ləkələri görəndə özünü itirdi: "Allah,
sən özün bircə balamın pənahı ol!" Sonra yavaşca yorğanı açıb oğlunun yanına
girdi, başını ehmalca qolunun üstünə qoydu. Uşaqlıqda olduğu kimi, onu
sinəsinə basdı. Yalnız bundan sonra gözünə yuxu getdi.
Kosaoğlu dincələ bilmirdi. Gözünün yuxusu, ürəyinin rahatlığı yox olmuşdu.
Axşamdan yer saldırıb yorğan-döşəyə girsə də, yata bilmir, o üz-bu üzə çevrilir,
durub papiros çəkir. qaranlıqda gözlərini tavana zilləyirdi. Hər şıqqıltı onu
diksindirir, hər səs yuxudan oyadırdı. Son
25
216