7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
olsun, savadsız qalmamalıdır". Yaxşıdır, amma görək bunu necə həyata
keçirəcəyik. Gərək kənd ağsaqqalları ilə, hökumət nümayəndələri ilə
məsləhətləşib bir yol tapaq.
Mürsəl zehnində nə isə axtarırmış kimi fikrə getdi və onun yanına oxumağa
məktub gətirənləri xatırladı. Dustağı, qəriblikdə qohumları, əsgərliyə gedənləri
olanlar aldıqları məktubları əziz bir şey kimi qoyunlarında gizlədir və utanautana
Mürsəlin yanına gəlirdilər.
- A, müəllim, üzüm də səndən qara, bizim uşaq dustaqlıqdan kağız
yollayıb. Bir oxuyun görək nə yazıb
Mürsəl ata hənirtisi ilə isinmiş məktubu alıb o üz-bu üzünə baxır, sonra zərfi
açır və hiss edirdi ki, dustaq qalada bu məktubu kiməsə yazdırmışdı. Gələn
məktubların hamısı eyni sözlərlə başlayırdı: "Əvvəla qəlbimin ən dərin guşəsində
bəslədiyim salamları səba nəsiminə qataraq sizlərə göndərirəm". Lap axırda isə
məktub yazan öz təşəkkürünü bu sözlərlə bilirirdi: "Sağ olsun bn kağızı oxuyan
və qulaq asanlar". Mürsəl başa düşürdü ki, kənddə savadlı adam yoxdu, kimisə
axtarıb tapmalı və ona oxutdurmalı idilər. Arvad-uşağın maraqdan bağrı çatlayır,
orada yazılanları bilmək istəyirdilər. Amma abır-həyalarına qısılaraq kişiləri
məktubla bərabər məktəbə, müəllimlərin yanına göndərirdilər. Evdə oxuyan
uşaqları olsa da, onlara inanmırdılar.
Məktub yazan da, məktub alan da bunları yaxşı bilirdi. Ona görə də mütləq
yazının sonunda "Sağ olsun bu məktubu oxuyan" sözlərini qeyd edirdilər. Mürsəl
xeyü fikirdən sonra, - "Uçitel, - dedi - olmazmı, uşaqlara tapşıraq analarının,
bacılarının, bibi və xalalarının əlindən tutub məktəbə gətirsinlər".
- Ağıllı fikirdi.
Bu cür təliqədən kənd şura sədrinə və firqə özək katibinə də göndərmişdilər.
Məktəbdə gecə kursları açıldi. Kişilərə Mürsəl, arvadlara isə Uçitel dərs
deməyə başladı. Onlara dəftər, qələm payladılar, düz bir həftə qələmi necə
tutmağı öyrətdilər, sonra isə hərftərə keçdilər.
Uçitelin sinfində Zöhrə adlı bir gəlin də var idi. O hər axşam, nıəktəbə
gəlməzdən əvvəl, ipək paltar geyinər, təzə ayaqqabısını çıxardar, qoşa
hörüklərini kürəyinə atar, yanaqlarında qıvrılan saçını burub, yaşıl yelənli ağ
kəlağayısını örtərdi. Sonra qara məxmərin üstünə tikilmiş üç qalar qızıl butalarını
başına bağlardı. Kəlağayını gözünün üstünə endirər və elə edərdi ki, qızıllar
görünməsin. Gəlin elə bil təzə eşqə düşmüşdü.
296