7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
yeyib üstündən bir cam bal içən Ömər koxanın iştahı yox idi. O, can-dərdi
çörəkdən bir parça kəsib dürmək elədi, çayı bir-iki hortuma içib geri itələdi.
Gəlin dərhal yaxınlaşıb sinini götürdü.
Kəndin səs-səmiri azaldı. Görünür, adamlar yatmağa hazırlaşırdı. Elə Ömər
koxanın da həyətinə sükut çökdü. Mal-qaranı sağıb qurtardılar, inakləri,
camışları xalxala doldurdular, uşaqların da səs-səmiri kəsildi. Bircə gəlinlər
kölgə kimı ortada hərlənir, qapıları astaca ortüb açırdılar.
Ömor koxa yavaşca ayağa durdu. Asta addımlarla öz otağına getdi. Onun
yerini salmışdılar. Tavandan asılmış otuzluq çırağın piltəsini aşağı çəkmişdilər.
Otaq yarıqaranlıq idi. Ömər koxa çuxasını, arxalığını soyundu. Belindəki gümüş
dəstəkli xəncərini yastığın altına qoydu. Yatmazdan əvvəl üzünü qibləyə çevirib
dua elədi. Sonra səksəkəli halda, qorxa-qorxa yorğanı qaldırıb arasına girdi.
Düz on gün idi ki, bir səs onu yatmağa qoymurdu. Ömər koxa kənd tam
sükuta qərq olandan sonra, Kürün qıjıltısına qulaq asmağı elə uşaqlıqdan sevirdi.
Onun gah ucalıb, gah da alçalan səsində bir mehribanlıq duyardı. Elə çox vaxtı
suyun qıjıltısı altında yuxuya gedərdi. Amma son günlər Kürün qıjıltısı ona layla
çalıb yuxuya aparan vaxt, kişi gözünü yumar-yummaz qulağına gələn bir səs onu
diksindirib yerindən qaldırardı. Ömər koxa bu səsin haradan gəldiyini və kimin
olduğunu bilmək istəyirdi. Uşaqlarından gecələr qulağına gələn bu səsin nə səs
olduğunu öyrənmək istəsə də, fikrindən daşınmışdı. Qorxmuşdu ki, "Kişi
deyəsən havalanıb" - deyə ondan şübhələnsinlar. Amma hər gecə səs gəlirdi. Özü
də apaydın. Ömər koxa təxmin etmişdi ki, bu səs qəbristanlıq tərəfdən gəlir.
Kişini həm vahimə basmış, həm də məsələni öyrənmək marağı daha da artmışdı.
O qərara almışdı ki, əgər bu gecə də səs gəlsə, mütləq o tərəfə gedəcək və bu
qəbristanlıqdakı səsin sahibinin nə canlı-cinli olacağını biləcəkdi. Elə ona görə
də atın yəhərini almamış, tövlədəcə hazır saxlamışdı.
Ömər koxa yerin içində bir xeyli qurcalandı, gozünü tavana zilləyib Kürün
qıjıltısına qulaq asdı. Sakitlik idi. Meşənin ağacları da susmuşdu, meşədəki
çaqqal-çuqqal da. Kənd sükuta qərq olmuşdu. Birdən kəndin yuxarı tərəfindən
vaxtsız banlayan xoruz səsi gəldi. Onun ardınca fəryada oxşar həmin səs eşidildi.
Ömər koxa dik atıldı. Tələsik paltarını geyindi, xəncərini bağladı, tövləyə keçib
atı çıxartdı. Heç kəsə sezdirmədən darvazadan keçib qəbristanlığa doğru
yollandı.
276