7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
düşündü: "Səsi də oxşayır". O, evə nəzər yetirdi. Otaq yoxsul olsa da, səliqəli idi.
Nəsib dayı əvvəllər bu evə ayaq basmamışdı. Bura gəlməyə bəhanə tapa
bilməmişdi. İndisə oturub ötən günləri, Zeynəbin yaşından da əvvəlki vaxtları
xatırlayırdı... O, bu evə ilk dəfə ayaq basan gəlinin necə hallar keçirdiyini
düşünməyə və onu təsəvvüründə canlandırmağa çalışırdı.
Zeynəb içəri girdi.
- Yəqin səni çox gözlətdim, Nəsib dayı.
- Yox, yox, qızım.
Zeynəb onu süfrəyə dəvət etdi:
- Çörəyini yeyincə samovar da qaynayar.
Bir azdan balaca ağ samovar da süfrəyə qoyuldu. Zeynəb keçən yay bişirdiyi
mürəbbədən çıxartdı. Çay süzdü. Nəsib dayı isə gözaltı ona baxırdı. Qızın
gözlərində elə səmimiyyət və mehribanlıq vardı ki, Nəsib dayı baxmaqdan
doymurdu. Zeynəb qonağını razı salmağa çalışır, arabir də onun nə üçün belə
dalğın olduğunun səbəbini fikirləşirdi.
Zeynəb onu indiyə qədər evinə çağırmadığı üçün xəcalət çəkir, ürəyində
"daha rast gəldikcə çağıracağam" - deyirdi.
Birdən Nəsib dayı özünü saxlaya bilməyib soruşdu:
- Qızım, anan yadına gəlirmi
- Sifəti bir az yadımdadır.
Onlar susdular. Nəsib dayı qızın kədərləndiyini görüb, sual verdiyinə peşman
oldu. Lakin gec idi. O yenə üzünü Zeynəbə tutdu:
- Onun heç şəkli varmı
Zeynəb başını qaldırdı. Ona elə gəldi ki, Nəsib dayının gözlərində bir həsrət
var. Bu baxışlar hətta Zeynəbi təşvişə saldı. O, titrəyən kimi oldu. Elə bil Nəsib
dayı yalvarırdı...
Zeynəb ayağa durdu, nadir hallarda açdığı sandığa yaxınlaşıb qapağını
qaldırdı. Boğçanı açdl, ipək dəsmala bükdüyü şəkli çıxartdı.
- Anamdan qalan yadigar bircə budur.
Nəsib dayı şəkli aldı. Zeynəb onun əllərinin titrədiyini gördü. Kişi elə bil
özünü unutmuşdu. O gah gülümsəyir, gah qaşlarını çatırdı.
Zeynəb onun sifətinin hər bir cizgisinə diqqət yetirirdi. Nəsib dayının üzü
qırışmışdı. Saqqalına dən düşmüşdü. Saçı da ağarmışdı. Birdən Zeynəbin
beynində qəribə bir sual doğdu, özü də hiss etmədən soruşdu:
134