7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
O, "şəhər adamları" sözünü xüsusi əda ilə dedi. Lakin İmran heç nəyə
əhəmiyyət vermədi. Albomu vərəqləməyə, oradakı şəkillərə baxıb xatirələri
oxumağa başladı: "Ömür bir sudur daim axar, saxla bu şəklim qalsın yadigar".
"Əziz bacı, müvəqqəti həyatımın əbədi yadigarı bu əksimi sənə verirəm". "Baxıb
xatırlama, xatırlayıb bax". "Küsgün bacından". "Talesiz qızlardan"... İmran
bunları oxuduqca başını bulayır, süni ah-uflarla dolu olan bu qeydləri yazanlara
acıyırdi. Şahnaz otaqda hey fırlanır, arabir də İmranın çiyni üstündən əyilib
şəkilləri göstərirdi. "Bu mənim bacılığımdır, bir yerdə oxumuşuq, bu da onun
padruqasıdır. O xalası qızıdır. O biri do onun nişanlısıdır". Şahnaz aşağı
əyildikdə İmran onun ilıq nəfəsini üzündə hiss edirdi. Bu yaxınlıq və təmasdan
özünü itirən kimi olurdu. Şahnaz dayısından belə çəkinmədən oğlana daha çox
yaxınlaşırdı. Hətta bir-iki dəfə təsadüfənmi, yoxsa qəsdənmi, Şahnazın döşləri
İmranın çiyninə toxundu. İmran çiynini çəkmək istədikdə, Şahnaz aşağı əyilib
şəkli götürdü və sinəsini ona daha da sıxdı. İmran qızın ürək doyüntülərini
kurəyində hiss etdi.
Onların bu cür baş-başa verdiklərini görən Kosaoğlu sakitcə stuldan qalxdı,
gəbənin üstünə uzanıb mütəkkəyə dirsəkləndi.
- Məni qınamayın, a bala, stulda otura bilmirəm.
- Sən elə gərək bizi qonaq yanında biabır eləyəsən.
- Qonaq niyə olur, öz uşağımızdır.
Şahnaz İmrana daha da yaxınlaşdı. Qızın yanağına düşmüş qıvrım tel İmranın
üzünə toxundu. İmran bədəninin qıdıqlandığını və qulağının dibində həyncanlı
nəfəs alan Şahnazın azacıq titrədiyini duydu. Bu qızın gözlərində həm açıq bir
həyasızlıq, həm ehtiras, həm məğrurluq, həm də özünə inam vardı. İmran
diksinərək stulu geri çəkdi və albomu örtdü. Şahnaz qaşlarını dartıb nəm
dodaqlarını büzdü. İmran onun gözlərində ani bir qığılcım parıldadığını gördü.
Şahnaz dikəldi. İmranı tora düşən bir balıq zənn edib şaqqıltı ilə güldü və ondan
aralandı, bir goz qırpımında otaqdan çıxdı. İmranın pərt olduğunu gorən
Kosaoğlu dilləndi:
- A bala, nərd oynamaq bilirsənmi
İmran başı ilə təsdiq elədi.
- Onda zəhmət çək, sən məndən cavansan, şkafın başından nərdi gətir,
bir-iki əl oynayaq. Deyəsən, bunların çörəyi gec olacaq.
Şahnaz bir də otağa qayıdanda Kosaoğlu ilə İmran oynu qızışdırmışdılar.
Zərlər ortada fırlanır, daşlar şaqqıldayırdı. Şahnaz yenə sağa-
80