7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
rahat hiss etdi, yalqızlığını yeni görürmüş kimi, ürkək baxışlarla ətrafına
boylandı. Səbəbini özü də bilmədən qəlbini bir kədər bürüdü. Vahimələnən kimi
oldu.
Birdən o, təəccüblə çiyinlərini çəkərək "mənə nə oldu" - dedi. Heç nə
düşünməmək, tez evə çatmaq üçün addımlarını yeyinlətdi. "Gərək İmranı
gözləyəydim. Bəlkə birdən qabağıma it-pişik çıxdı
O, evlərinə yaxınlaşanda özünü tam yalqız hiss etdi. Birdən-birə onda İmranı
görmək arzusu doğdu. Hətta İmranı tapıb "ay yalançı, niyə məni tək qoydun Bir
az tez gəlsəydin xəncərinin qaşı ha düşməzdi" - deyə danlamaq istədi. Azacıq
sonra qızın qaşları çatıldı. "Mən lap gülməli olmuşam" - dedi və addımlarını
yeyinlətmək istəyirdi ki, birdən arxadan kiminsə gəldiyini hiss edib geri çevrildi.
Qaranlıqda papiros işıldadı, kim isə astadan öskürdü. Zeynəb ürəyinin quş
ürəyi kimi çırpındığını hiss etdi. Həmişə sevinəndə olduğu kimi, şıltaqlıq etmək
arzusu doğdu. Arxasına baxmadan sürətini artırdı. İmranın yetişdiyini gördükdə
saymazyana kənara çəkilərək ona yol verdi. Gələn adamın kim olduğunu
bilmirmiş kimi, başını qaldırmadan onun keçib getməsini gözlədi. Lakin İmran
dayandı, yavaşca onun qolundan tutub:
- Özünü palçığa salma, - deyə cığıra çəkdi.
Zeynəb qolunu onun əlindən çıxartdı.
- Zəhmət çəkmə, yalançı...
- Özün qaçıbsan. Mənim günahım nədir
Onlar kəndin ortasından keçən, burulub bağların arasında yox olan arxın
kənarına çatdılar. Zeynəb qabağa adlayıb ayaq körpüsünə yaxınlaşdı. Tir
islandığından keçmək mümkün deyildi.
- Geri qayıt, sürüşüb yıxılarsan, gedək böyük körpüyə.
Zeynəb ona əhəmiyyət vermədon, körpünün üstünə çıxdı. İki addım
atmamışdı ki, ayağı sürüşdü. İmran özünü yetirənə qədər qız buzun üstünə
düşdü. Zərbdən sınan buz xırıldadı. Zeynəbin ayaqları islandi. İmran əl atıb onun
qolundan yapışdı.
- Sözə niyə baxmırsan
Zeynəb onun qolunu itələmədi, əksinə, ona qısıldı. İmran qızın ilıq nəfəsini
öz özündə hiss etdi. Qızı sinəsinə basacaqmış kimi, özünə doğru çəkib sudan
kənara çıxaranda onun titrədiyini duydu. Zeynəb əsəbiliklo gülüb qolunu onun
əlindən çəkdi:
- Səndən adama xeyir gələr
61