7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Meşə qalınlaşırdı. Qızılcıq kolları, sarmaşıqlar, ağacların gövdəsinə ilan kimi
dolanıb qol-budaq atan tərniklər tez-tez yollarını kəsirdi. Arabir quşlar kollardan
pırıltı ilə uçur, qamışlığın o tayında gözdən itirdilər.
Birdən Alanın səsi gəldi; əvvəl kəsik-kəsik, sonra boğuq-boğuq. Ələddin
sıçrayıb qabağa atıldı. Alanın xasiyyətini bilirdi: ov görəndə həmişə belə edərdi.
Onlar qamışlığın yanından talaya çıxanda gördülər ki, Alan iri bir qabanı
qabağına salıb qovur. Ələddin tüfəngi üzünə qaldırdı, tətiyi çokdi. İl zingildədi
və qızılcıq koluna doğru qaçdı. Onlar özlərini yetirəndə gördülər ki, Alan hürəhürə
qızılcıq kolunun ətrafında fırlanır. İt onları görəndə daha da ürəkləndi və
kolluğa cumuldu.
- Murdar kola girib, tez ol, arakəsməyə alaq.
Həsən ağa yerində dayandı. Ələddin qənşər tərəfə keçdi. Qızılcıq kolunu
araya aldılar. Çaxmağı çəkib tüfəngləri kolluğa tuşladılar. Barmaqlar tətikdə
hazır dayandilar.
Qızılcıq kolu elə qalın idi ki, bu üzündən baxanda o üzünü görmək mümkün
deyildi. İtin qovub kola saldığı qaban da, elə Alanın özü də şiniyib hardasa
dayanmışdılar. Ovçular da nəfəslərini içəri salmışdılar. Bir balaca şıqqıltı eşidən
kimi tətiyi çəkib həmin səmtə güllə atasıydılar.
Həsən ağa kolun dərinliyində it zingiltisi, sonra şıqqıltı eşitdi. Yəqin etdi ki,
Alan qabanın qabağını kəsmişdir. Donuz isə nəfəsini dərib fürsət gözləyir, azacıq
keçsə, iti parçalayacaq. Tüfəngini o səmtə hərləyib tətiyi çəkdi. Alan sıçrayıb
kolluqdan kənara atıldı. Güllə səsinə diksinən quşlar, ağacın budağındakı
qarğalar havaya qalxdılar və uzun zaman civilti səsi qarğa qarıltısına qarışdı.
Barıt tüstüsü çəküməmiş Həsən ağa gördü ki, qaban kolluqdan çıxıb xortlayaxortlaya
qamışlığa qaçdı. Qolları yanına düşdü. O yəqin bilirdi ki, gülləsi boşa
çıxmayıb. Bəs necə olmuşdu ki, qaban qaçırdı. Alan da görünmürdü. Tüfəngi
yerə atdı. Ürəyi səksəkəli halda qızılcıq kolunun başına dolandı və gördü ki,
Alanın bədəni titrəyir. İt çaşqın halda gah quyruğunu bulayıb irəli əyilir, gah da
geri çəkilib kəsik-kəsik zingildəyirdi.
Ələddin saralmiş kolların arasında arxası üstə uzanmışdı. Sinəsindən qan
axırdı. Papağı kənara düşmüşdü. Həsən ağanın dizləri qatlandı. Elə bil gözlərinə
qaranlıq çökdü. Başı hərləndi. Səldirləyə-səldirləyə Ələddinə yaxınlaşdı. Diz
çöküb bir xeyli donmuş kimi, lal-dinməz qarşısında uzanan Ələddinin önündə
dayandi. Elə bil onun nitqi tutulmuş,
243