7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Ömər koxa xeyli dinmədi. Gözünü tavanda, divarlarda gəzdırdi. Sonra
oğlunun üzünə baxdı. Şamil ömründə ilk dəfə onun gözündə yaş gördü. Təntidi.
Kişi oğlunun kövrəldiyini başa düşdii.
- Toxtaq ol, bala, mən dövranımı çoxdan sürmüşəm. Tay-tuşlar da çoxdan
haqq dünyadadılar. Tək qalmışam. Əslinə baxsan, mən bu dünyada ləngimişəm.
- Tək niyə olursan, ata!
- Mən nə dediyimi bilirəm, oğul, köçümü sürmək vaxtı yetişib.
- Bu nə sözdü, maşallah sənə nə olub
- Sözümü kəsmə. Bilirəm. Yuxumu da görmüşəm. Mən bir azdan, şər
qanşanda haqq dünyasına qarışacam. Sənə iki vəsiyyətim var. Biri odur ki, mən
öləndən sonra çalış, araya qan düşməsin. Onsuz da dünya qana çalxalanır. Belə
getsə, deyəsən, adamları bir-birinin üstünə qaldırıb üz-göz edəcəklər. Araya
qırğın salacaqlar. Divan-dərəyə lotu-potular yığılıb, bala, ehtiyatlı olun. Birbirinizdon
göz-qulaq olun.
- Kişi nəfəsini dərdi. - ikinci vəsiyyətim də, odur ki, toyu yarımçıq
qoymayın. Ta gəlin evə gələnədək heç kəs bunu bilməməlidi. Dost var, düşmən
var. Elə elə ki, mənim ölümümə nə sevinən olsun, nə ağlayan.
- Ata!
Ömər koxa əlini yavaşca yuxarı qaldırıb oğlunun sözünü kəsdi.
- Di get, ıışaqları bir-bir çağır halallaşım. Vaxtıma az qalıb. Amma elə elə
ki, heç kəs heç nə başa düşməsin.
Bir azdan kışinin yatdığı otağın qapısı açılıb-örtüldü. Ömər koxanın
övladları, gəlinləri, nəvə-nəticələri babalarının yanına gəldilər ki, onun əlini
öpsünlər. Qoca isə körpələrin başını tumarladı. Hamı gedəndən sonra Şamilə
qapını bağlatdı;
- Qaranlıq qarışmamışdan gedin, gəlini gətirin. Oğul, indi də zəhmət
olmasa, yönümü qibləyə çevir.
Doğrudan da qaranlıq qarışanda Ömər koxa oğlu Şamilin gözü qabağında elə
bil yuxuya getdi. Şamil yorğan-döşəkdə yatan bu pilə saqqallı, Bayaz sifətli
kişinin atasımı, yoxsa müqəddəs bir məxluqmu olduğunu xeyli müddət ayırd edə
bilmədi.
Bayırda, xırmanda isə lopaları yandırmışdılar. Bu lopaların işıqları pəncərə
şüşələrindən süzülərək rahat yuxuya gedən nurani qocanın sifətində, saqqalında
oynayırdı.
Zurna zilə çəkmişdi. Kənd gözəlləri, kənd cavanları qoşa-qoşa oynayırdılar.
Dəfçinin səsi geldi: "Sağ olsun oynayanlar nişanlılarıynan!".
287