7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
vermişdi ki, "hər oğlana sirr verməyin, dünyada nanəciblər də çoxdur. Sonra pak
məhəbbətinizdən sui-istifadə edərlər".
Qızların bəziləri incisə do, sonra ona haqq vermişdilər.
O, institutda oxuyarkən ailə və məhəbbət məsələlərinə yüngül nəzərlə baxan
yoldaşlarına da acıqlanar, yaşlı bir adam kimi, onları danlardı.
İmran evlənmə məsələsinə çox böyük əhəmiyyət verirdi. Onun fikrincə, insan
ömründə bir dəfə evlənməli və axıra qədər o qadınla yaşamalıdır. Qadını, yaxud
kişini tez-tez dəyişmək insanı daxilən çürüdür, hətta bəzən məhv edir. Məhz
buna görə də evlənərkən çox düşünməli, ilk təəssürata əsir olmamalısan.
Nəsib dayı da fikirli idi. O, gözaltı İmranı süzür və ürəyində Nərgizin atasını
məzəmmət edirdi. O, özü ata olmasa da, atanın nə demək olduğunu Muradovdan
yaxşı başa düşürdü.
Nəsib dayı atalıq borcunu yalnız övladı yaxşı geyindirib yedirməkdə görən
adamlara gülərdi. Belə atalar adətən həmişə övladlarını sıxır, "mən səni
saxlamışam, boğazımdan kəsib sənə vermişəm, mənə borclusan, ona görə də
mən nə desəm, o olmalıdır" deyirlər. Övladlarının müstəqil yaşamasının əleyhinə
çıxırlar. Çalışırlar ki, uşaqları da onlar kimi düşünsün, onlar kimi hərəkət etsin,
onlar kimi yaşasınlar. Bu cür adamlar elə zənn edirdilər ki, həyatı, yaşayışı
dünyada onlardan düzgün başa düşən yoxdur, heç kəs onların dediyinin əleyhinə
çıxa bilməz. Övlad onun dediyini dinməz-söyləməz yerinə yetirib cavab
qaytarmamalıdır. Bu qanun pozulduqda onlar müstəbidləşirlər.
Nəsib dayı bu cür adamları bədbəxt hesab edirdi. Çünki onlar öz aləmlərində
övlada yaxşdıq edib qayğısına qalır, onun xoşbəxtliyinə çalışır, əsllndə isə qaş
düzəltmək əvəzinə göz tökürlər. Unudurlar ki, hər quşun öz uçuşu var; ata
körpəsini pərvazlandırıb uçurtduqdan sonra onun qanadını bağlaya bilməz.
Muradov belə atalardan idi. Nəsib dayı elə ilk söhbətdən bunu duymuşdu.
Ancaq o, Nərgizin iradəsizliyinə inana bilmirdi.
O, aqronoma təskinlik vermək istəyirdisə də bacarmırdı. Nəsib dayı ilk
sevginin nə demək olduğunu, nakam məbəbbətin dəhşətlərini çox yaxşı bilirdi...
Nəhayət o, papirosunu maşının pəncərəsindən kənara atıb dilləndi:
- Çox fikir eləmə, a bala.
İmran diksinib xəyaldan ayrıldı.
203