7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Bir dəfə Güləsərgilin atı cidarını qırıb qaçmışdı. Qız qorxusundan tir-tir
əsirdi ki, "atam gələndə məni öldürəcək". Gecə vaxtı Tükəzban onu tək
buraxmadı. Qoruqlara atı axtarmağa birlikdə getdilər. Süd kimi aydınlıq
olmasına baxmayaraq qızlar qorxurdular. Ağacların, çəpərlərin dibi ilə sinə-sinə
gedirdilər. Şaqqıltı eşidəndə dayanır, yaxında adam olub-olmadığını
yoxlayırdılar. Ürəkləri döyünə-döyünə bir qoruqdan o birinə keçirdilər. Birdən
yaxında hənirti eşidildi, at fınxırdı. Onlar gözlədilər. Qaraltı yaxınlaşdı.
Tükəzban Nəsibi tanıdı.
- Bu atı hardan gətirirsən
- Qoruqların aşağısından tutmuşam.
Güləsər dilləndi:
- Çox sağ ol, ay Nəsib.
Oğlan özünü itirdi. O, qızı yenicə görürdü.
- Xallı.. Belə Güləsər... Sən də burdasan
- Tükəzbanla atı gəzirdik...
Onlar ağacların arası ilə yanaşı getməyə başladılar. Budaqların arasından
düşən ay işığı çiyinlərini bəzəyirdi. Hər üçü susurdu. Birdən Tükəzban təlaşla
dedi:
- Vay, evim yıxıldı, anam məni öldürəcək. Südü ocaqda qoyub gəlmişəm.
Tükəzban ağaclar arasında gözdən itdi. Nəsiblə Güləsər onun yaxındakı nar
kolunun arxasında gizləndiyini görmədilər.
Onlar tək qaldılar. Güləsər bir ayağını qaçaraq qoyub, ətrafa boylandı. O həm
qorxur, həm də Nəsibdən ayrılmaq istəmirdi.
- Xallı
- Nədir
- Heç balaca vaxtımız yadına düşürmü
- Deyinən, heç yadmdan çıxırmı
- Mənim də...
Onlar armud ağacının dibində dayandılar. Nəsib atın noxtasını Güləsərə
verdi. Qız oğlana diqqətlə baxdı. O xeyli böyümüşdü. Bığ yeri terləmişdi. Kürəyl
də enlənmişdi. Nəsib də öz növbəsində, ondan bir az aralı dayanan qızı gözdən
keçirdi. O da böyümüşdü. Ay işığında onun yanağına düşən cığaları, açıq sinəsi,
koftasını dik tutan xırdaca döşləri aydınca görünürdü.
- Nəsib, sağ ol.
- Sağ ol, Xallı.
137