7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
- Mənım günahım nədir, özün tərslik edirsən.
- Bir buna bax, - deyə Zeynəb islanmış ayağını göstərdi.
Onlar arxın yaxası boyunca körpüyə doğru getdilər. Susurdular. Yalnız
ayaqlarının altındakı qarın xırıltısı eşidilirdi. Zeynəb körpüyə çatıb məhəccərə
söykəndi. Gözlərini buzun arası ilə şütüyüb axan suya zillədi. Birdən başını
qaldırıb İmrana baxdı:
- Yadına düşürmü
İmran ani olaraq ötən günləri xatırladı. Çox vaxt gecə məktəbdən, yaxud
klubdan evə qayıdanda onlar burada, körpünün üstündə yanaşı dayanardılar.
Sonra Zeynəb yüngül addımlarla, arxın yaxası boyu salınmış bağa girər,
ağacların arasında gah xəyal kimi görünür, gah da yoxa çıxardı. İmran sakit
dayanıb qızın arxasınca baxar, Zeynəb bağın ayağındakı evlərinə girincəyə qədər
onu gözdən qoymazdı. İmran yarpaqların pıçıltısını dinlər, şırıltı ilə axan suda
əks edən titrək ulduzlara, saçaq-saçaq olub sallanan söyüd ağaclarının qatı
kölgəsinə baxardı. İmran beləcə dayanmağı, təbiətin bu sakit gözəlliyinə tamaşa
etməyi xoşlardı. O, şirin xatirələri yadına sala-sala Zeynəbə baxdı:
- Yadımdadır.
- Bəs may bayramı necə Sən də Gəncədən qonaq gəlmişdin...
- O da yadımdadır.
Onlar yenə susdular. Zeynəb üç il bundan əvvəl keçirilən may bayramını
yadına saldı.
Gözəl bir yaz günü idi. Ağaclar, çöllər, çəmənlər bir-biri ilə bəhsə girmiş
kimi gül-çiçək açmışdı. Hava elə təmiz, sərin və ətirli idi ki, nəfəs almaqdan
doymaq olmurdu. Bütün kənd çay kənarındakı meşəyə toplaşmışdı. Cavanlar
atları qoşalaşdırır, xəndəklərdən atlanaraq tel-tel olmuş zəmilərin arası ilə çapıb
gözdən itirdilər. Zurnaçılar cuşa gələrək daha da zilə çəkir, cıdıra çıxanların
qayıtmasını gözləyirdilər. Oğlanlardan bəziləri atlarını zurnaçıların lap
qabağında saxlayırdı. At fınxırır, yerində fırlanıb yüyəni çeynəyir, şahə qalxaraq
kişnəyirdi. Al-əlvan geyinmiş qızlar çöllərə səpələnib gül-çiçək dərir, sinəsi
qızaran taxılların arası ilə qaçıb laləlikdə görünməz olurdular. Hamı çalıb
oynayırdı. Əlində uzun bir tənək çubuğu tutan Kərim dayı:
- Ay uşaq, dala durun, - deyə qışqırıb çubuğu hərləyirdi. Uşaqlar gülüşüb
geri çəkilir, meydan böyüyürdü. Kərim dayı əvvəlcə özü qabağa düşür, çiynini
çəkib dayanır və birdən əllərini qoşalayıb qaldıraraq silkələnə-silkələnə, sevdiyi
"Uzundərə" havasını oynayırdi. Kə-
62