7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
- Allab verən xasiyyəti dəyişmək olarmı – deyərdi.
Çox vaxt də İmranın anası Tükəzban xala söhbətə qarışardı:
- Ay şeytan, gədədən əl çəksənə, nə istəyirsən
İndİ İmran, qarşısında dayanan Zeynəbə baxırdı. Onun ayağında uzunboğaz
rezin çəkmə, əynində göy mahud palto, başında yaşıl yelənli qara kəlağayı vardi.
Hiss olunurdu ki, uşaqlıq günlərindəkindən fərqli olaraq, indi Zeynəb üst-başını
səliqəyə salmış, həmişə gözünün üstünə tökülən saçını sığallamışdı.
- Biz elə bildik sən daha buralara gəlməyəcəksən. Tükəzban xala hər gün
arxanca gileylənirdi, - deyə o, sükutu pozdu.
- Heç elə şey olarmı
- Niyə olmur, böyüyüb kəndi bəyənməyənlər azdırmı
- Məni nahaq yerə onlara oxşadırsan.
- Sən göydən düşməyibsən ki, - nəhayət, Zeynəb nəzərlərini yerdən çəkib
onun üzünə baxdı, - heç səndən də gözüm su içmir.
O həmişəki kimi astadan, ancaq ürəkdən güldü. İmran azacıq pərt oldu: "Bu
qız heç vaxt düzəlməz".
Zeynəb elə bil birdən-birə dəyişdi. Bir az bundan əvvəl utanıb qızaran qızdan
əsər qalmadı. Gözünün ucu ilə İmranın çamadanına baxdı.
- Elə indimi gəlirsən Yəqin Tükəzban xalanın xəbəri yoxdur.
Qaçıb muştuluqlayacam.
- Lazım deyil.
Zeynəb üz-gözünü turşutdu:
- Düz deyirsən, sənin gəlməyin heç muştuluğa dəyməz.
İmran təəccüblə ona baxdı. Zeynəb isə uğundu. İmran onun yeni bir söz
deyəcəyindən qorxaraq tez çamadanını götürdü.
- Burda niyə durmuşuq, qayıt, bizə gedək.
Zeynəb yol uzunu oğrun-oğrun onu süzdü. Birdən dayandı. Diqqətlə İmranın
üzünə baxdı. Qızın gözlərində aşkar seçilən şıltaqlıq, dodaqlarındakı kinayəli
təbəssüm onun nəyəsə hazırlaşdığını göstərirdi. Doğrudan da elə oldu. Zeynəb
qaşlarını dartaraq:
- Bo-o-y. Ay İmran, nə yaman qaralıbsan, - dedi.
İmran burnunun ucuna qədər qızardı. Zeynəb isə vəziyyətini pozmadan
şaqqıldayıb gülür, sanki müsahibinin pərtliyindən həzz alırdı. İmran özünü
topladı.
- Mən əvvəldən qarayam. Qara adamın nəyi qaralacaq
15