7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Tükəzban xala snsdu, onun gözləri yenə qapıda idi. Aradan xeyli keçdi. Qapı
açıldı. Nəsib dayı ilə İmran içəri girdi. Səs-küy eşidən arvad zarıdı. Zeynəb göz
yaşını saxlaya bilmədi.
- Tükəzban xala, İmran gəldi.
Ananın sifətində ani bir canlanma sezildi.
- Hanı.. Gözüm görmür... Pəncərəni niyə örtübsünüz Açın!
Zeynəb dəsmalı ağzına tutub çarpayıdan aralandı. Açıq pəncərənin qabağında
dayandı. Onun çiyni qalxıb-enirdi. İmran çarpayının qabağında diz çökdü.
- Ana!
- Can... səsinə qurban... bardasan
- Burdayam, ana, yanındayam.
- Bircə gözümün qabağına gəl, boyuna tamaşa eləyim. Üzünü görüm,
yastığımı bir az qaldır.
İmran anasının saçını sığalladı.
- Hardaydın, bala
- Özgə yerə göndərmişdilər, ana.
- Adam da... anasını... intizarda qoyarmı Bu işığı niyə yandırmılar..
Otağa niyə qaranlıq çökdü Bala, hardasan, üzünü görmürəm.
Heç kəs dinmirdi.
Tükəzban xala oğlunun qolları arasında sustaldı, dodaqları titrədi.
- Şükür... Səni... gördüm... Bala!
O son dəfə çırpındı, sinəsi dolusu nəfəs aldı. Köksünü ötürüb dincəldi. Onun
hərəkətsiz gözləri oğluna zillənmişdi. İmran bircə dəfə:
- Ana! - deyə hıçqırdı və ağzı üstə çarpayıya döşəndi.
Ertəsi günü Tükəzban xalanı kəndin kənarındakı qəbristanlıqda əri Səmədlə
yanaşı basdırdılar. Göyün üzü açılmışdı. Elə bil buludlar gözlərini sıxıb yaşlarını
axıtdıqdan sonra çəkilib uzaqlara getmişdi. Günəş də gözü yaşlı-yaşlı gülən
uşaqlar kimi üfüqdən boylanırdı. Çöl-tərdə ot cücərmişdi. Baş-başa verən qəbir
daşlarının arası belə yaşıl rəngə boyanmışdı. Otlar parıldayırdı. Göy qurşağının
ucu kəndin qurtaracağında yerə enirdi.
Camaat çəkildikdən sonra da İmran qəbristanlıqdan ayrılmadı. Yalnız
qaranlıq düşüb, işıqlar yananda Zeynəb onun qoluna toxundu. İmran dinməzsöyləməz
onunla yanaşı evə qayıtdı.
233