7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Qarateli sakitcə, səs-səmir salmadan, qaş-qabaqları turşumuş halda,
burunlarını astaca çəkə-çəkə, kəlağayılarının ucu ilə gözlərinı silə-silə gəlin
otağına gətirdilər. Gərdəyin yanında oturtdular. Qız xeyli başını qaldırmadan,
heç nə düşünmədən eləcə oturdu. İçəri ala-qaranlıq idi. Otuzluq lampanın
piltəsini aşağı çəkmişdilər. Bayırda da səs-səmir kəsilmişdi. Bircə otaqların
qapısı astadan örtülüb-açılır, ev adamları ora-bura qaçışırdılar.
Bunların heç biri Qarateli maraqlandırmırdı. Onım fikri uzaqlarda, Kür
sahilində, Ələddinlə ilk görüşündə idi. Qız hər şeyi: hara gətirildiyini, qapını açıb
kimin içəri girəcəyini belə unutmuşdu. Elə bil yuxuda idi. Heç nə onu
maraqlandırmırdı. Birdən əli gərdəyə toxundu. İpək və atlasdan düzəldilmiş
gərdəyin örtükləri xışıldadı... Qız diksindi, əvvəlcə ayağa durub qapıya doğru
qaçmaq istədi. Sonra gərdəyin dalında heç kəsin olmadığını yəqin edib, qorxaqorxa
astaca addımlarla geri qayıtdı. Təfərrinclə ipək qumaş pərdələrin əhatə
etdiyi təmiz yorğan-döşəyə, qızların üz ağlığını bilmək və qapıda pusquda
dayanan yengəyə, səhəri isə qonum-qünşulara göstərmək üçün döşək üstdə
salınan ağ mələfəyə baxdı. Ona elə gəldi ki, gərdək çoxdan hazırlanmışdı, lap
çoxdan. Bu gərdək Ələddinin gərdəyi idi. Ələddin Qarateli bu gərdəyin
arxasında görməli idi. Qız havalanan kimi oldu. Gərdəyə yaxınlaşıb ipək, qumaş
pərdələri, təmiz yorğan-döşəyi, qu tükündən düzəldilmiş iri yastığı qucaqlayıb
öpməyı başladı. Elə bil Ələddinin qoxusunu bunlardan almaq istədi. O özünü
unutmuşdu. Gah hiçqırıb ağlayır, gah da məst olmuş kimi gülümsünürdü. "Məni
niyə tək qoyub getdin, dərdin alım. Sənə kim qıydı, sənə kım əl qaldırdı, a
gözlərinə qurban olum. Sən ki heç kəsə bir pislik eləməmişdin, bir adamın itinə,
toyuğuna daş atmamışdın. Yenicə muraz üstündə idin. Dilim də gəlmir ki, səni
vurana qarğış elayim. Tanrı özü bilən yaxşıdı. Ey yeri-göyü yaradan, qurtar
mənim bu nakam qəlbimi bəladan".
Qız yenidən hıçqırdı və ona elə gəldi ki, onun dərdinə şərik olanlar səsinə səs
verib ağlaşma qurublar. Astadan dil deyib hönkürüşürdülər. Qız şəkləndi.
Gərdəyin dalından çıxıb qonşu otağı dinşədi. Doğrudan da ağlaşırdılar. "Bu nə
idi Toyla yas bir-birinəmi qarışmışdı". Qız qulaq kəsildi. Arada uşaqların
"Baba, Ömər baba" deyib hönkürtülərini eşitdi. Başa düşdü ki, açıb ağartmasalar
da, evdə yas var. Ölən - evin kötüyü, elin-günün ağsaqqalı o nurani kişi idi.
4
288