7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Kosaoğlu stəkanı nəlbəkiyə qoyub diqqətlə onun üzünə baxdı:
- Nə hayıf
- Bəs məntəqə öz-özünə yandı
- Ə, Musa, kefli deyilsən ki
- Kefli niyə oluram Düz sözümdür.
Kosaoğlunu fikir götürdü. O, çayını qurtum-qurtum içib bacısı oğlunu gözaltı
süzdü. Birdən stəkanı nəlbəkiyə qoyub geri itələdi.
- Ə, sənə kim demişdi, bizi niyə işə saldın!
- Əcəb elədim!
- Yaxşı, sinənə döymə, bu saat kənddən çıx get. Bir neçə gün gözə
görünmə, görək sonrası nə olur.
Həmin gecə Musa Tiflisə qaçdı.
Tükəzban gözünü açanda ətrafa boylandı. Harada olduğunu müəyyənləşdirə
bilmədi. Sonra başının üslündə dayanmış Zeynəbi gördü:
- Bura haradır, qızım
- Xəstəxanadır, xala.
Arvad xeyli susdu. Başına gələnləri yadına saldı. Qızın sarıqlı əlləri gözünə
sataşdı.
- Sənə nə olub, qızım
- Heç nə, Tükəzban xala.
Arvad otağa göz gəzdirdi. səsi titrədi:
- Bəs İmran gəlmədi
- Bu saat gələcək. Bir az əvvəl buradaydı. Kəndə getdi. İndicə qayıdar.
Zeynəb hiss etdi ki, Tükəzban xala ona inanmır.
- Məndən gizlətmə, qızım. İmranın başı əlində deyil.
- Heç nə yoxdur, Tükəzban xala.
Arvadın gözü qapıya zilləndi. O ağır-ağır nəfəs alır, intizarla oğlunu
gözləyirdi. Həkimlər iki-üç dəfə xəstənin yanına gəlib onu müayinə etmişdilər.
Hər dətə məyusluqla geri qayıtmışdılar. Tükəzban xala ağır yanmışdı. Onun
sağalacağına ümid çox azdı. Bunu, deyəsən, özü də hiss edirdi...
Zeynəb can verən arvadın üzünə baxib göz yaşlarını güclə saxlayırdı. Tibb
bacıları, çarpayıda sakitcə uzanıb gözünü qapıdan çəkmə-
27
231