7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
landa da, toyda-mağarda cıdıra çıxıb at çapanda da, kəndin cavanları ilə qurşaq
tutub güləşəndə də atasının sözləri qulaqlarından getmirdi. Onu barmaqla
göstərirdilər. Kürəkləri enli, beli nazik idi, az qalırdı üzükdən keçsin. Ona gözü
düşənlər çox idi. Bilirdi ki, kəndin qızları onun dalınca həsrətlə boylanırdəlar və
az qalırdılar ki, qabağa düşüb ürəklərini açsınlar, altdan yuxarı üzünə baxıb
həyadan pörtə-pörtə "No olar, mənciyəzi al" desinlər. Ona söz atan gəlinlər də
olurdu. Amma Süleyman onlara gözünün ucuyla da baxmırdı. Kəndin ağsaqalları
"halal olsun, kişinin oğluna" - deyib, onunla qürurlanardılar.
Onu kənddə yenicə düzəlmiş komsomol özəyinə katib seçdilər. Cavanları
başına topladı. əkinə-biçinə, məktəbə, savad kurslarına kömək elədi. Dəstə
getdikcə böyüdü, Süleymanın sorağı da böyüdü, ətraf kəndlərə də yayıldı.
Onların kəndində Əbdürrəhman adında bir boy də vardı. Əzazilin biriydi,
boylu arvadlar onu görəndə uşaq salardılar. Şura hökuməti qurulanda başına
dəstə toplayıb bir neçə il heç kəsi tanımaq istəməmişdi. Atını çapıb hamıya
bildirmişdi ki, buraların ağası mənəm, başqa xəyala düşməyin. Bir dəfə də
Süleymanın qabağını kəsib hədələmişdi. "Deyəsən çox əlləməlik eləyirsən, bala,
ağır otur, batman gəl, başın bədəninə ağırlıq eləməsin". Hətta bir dəfə üstünə
tüfəng də çəkmişdi. Güllə Süleymanın papağını silib keçmişdi.
Bir gecə "Gepo"nun adamları sakitcə gəlib, Əbdürrəhman bəyi də, oğlanlarını
da apardılar. Onların evini idarə elədilər. Üst gözdə kənd şurası, firqə özəyi
yerləşdi. Bir otaq da komsomola verdilər. Arvad-uşağı isə aşağı, zirzəmiyə oxşar
yerə köçürdülər.
Beyin bir cüt maral kimi qızı vardı, abırlı, həyalı. Kəndin arasına az-az
çıxardılar, ataları tutulandan sonra isə heç gözə görünmədilər. Süleyman göz
qoyardı, qızlar zirzəminin qaranlıq küncündə bir-birinin qoynuna qısılıb
oturardılar. Oduna, suya da qarı ilə bəyin arvadı gedərdi. Atası bir dəfə
Süleymanı bir küncə çəkdi. "Oğul, - dedi - bilirəm komsomolsunuz, bəylərlə
vuruşursunuz, yaxşı eləyirsiniz. Amma arvadda, uşaqda işiniz olmasın.
Qulağıma pis sözlər gəlir. Deyəsən Keçəl Xondulu dinc durmur. Yadında saxla,
elin namusu bizim namusumuzdur. Təmiz adımızı ləkələməyin". Atasının
sözündon sonra Süleyman yoldaşlarına göz qoydu. Tapşırdı ki, farağat
otursunlar.
Bir dəfə gecədən xeyli keçmiş idarədən işıq gəldiyini gördü. Qanrıldı. Elə
bildi ki, rayondan təhkimçi gəlib, nə isə vacib bir işi var.
377