7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
- Başa düşmürəm, şəhər qızları niyə belə olur – deyə Zeynəb güldü.
Onlar mişar çəkməyə başladılar. Elə bu vaxt İmran gəldi. Qızlara tamaşa edib
gülümsündü:
- Hə, qoçaqlar, görüm hansınız üstələyəcəksıniz. Nərgiz müəllimə qızarıb
başını aşağı saldı.
Zeynəb:
- Evdə sənin kimi kişi olanda, odunu biz yaracağıq da, - dedi.
- Bəh-bəh, ayda, ildə bir dəfə şeytanın ayağını sındırıb iş görürsən, onu da
dava-şava ilə.
İmran geri dönərkən, eyvanda oturan Gövhər qarını gördü:
- Xoş gördük, ay nənə, niyə burda oturmusan, keç içəri.
- Sağ ol, ömrün uzun olsun. İndicə durub gedəcəm. Yenə Zeynəbin səsi
eşidildi:
- Zarafata salma, gəl odun yar.
İmran pencəyini çıxarıb məhəccərin üstünə atdı. Yaxınlaşıb mişarı Nərgiz
müəllimədən aldı:
- Di möhkəm dur! deyə Zeynəbi sınayıcı nəzərlə süzdü.
Mişar cingildəməyə, qarın üstünə ovuntular səpələnməyə başladı.
Odunlar doğrandıqca Zeynəbin yanaqları qızarırdı. O yorulsa da, üstünü
vurmurdu. İmran gözaltı onu süzür, oğrun-oğrun qımışırdı. Bir azdan Nərgiz
müəllimə Zeynəbi əvəz etdi. Ancaq tez yoruldu, mişar ağırlaşmağa başladı. Elə
bu vaxt İmranın boynuna yüngül bir qar topası dəydi. O üşüyüb boynunu qısdi,
dönüb dala baxdı. Zeynəb dirəyin arxasında gizləndi:
- Mən deyildim.
İmranın yerdən qar götürdüyünü gördükdə, qız əllərini üzünə tutdu.
- Qurban olum, vurma, bir də dəymərəm.
İmranın qolları boşalıb yanına düşdü. Nərgiz müəllimə ətəklərini çırpıb,
pörtmüş halda belini düzəltdi və Zeynəbin dirəyin arxasından parıldayan
gözlərinə baxdı. Gövhər qarı ağır-ağır yerindən durdu, səhəngini götürüb
hıqqandı, Nərgiz müəllimə ilə İmranı gözaltı süzüb, eyvanda ocaq qalayan
Tükəzban xalaya mənalı bir nəzər saldı.
- Ay qız, ay bəxti qara gəlmiş, olmaya...
O, sözünü qurtara bilmədi. Tükəzban xalanın qəzəbli baxışlarını görüb səsini
içinə saldı...
68