7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
baxdı. İlyas heç nə olmamış kimi xeyli qapıda hərləndi, mağar yerini yoxladı,
tədarük görənlərə baş çəkdi və birdən atasına yaxınlaşıb "Siz işinizdə olun - dedi
- mən axşama qayıdacağam". Kişi dinmədi. Doqqazdan çıxıb dağlara doğru
addımlayan oğlunun arxasınca baxa-baxa qaldı.
O, Zöhrəni ilk dəfə bir yay axşamı bulaq üstündə görmüşdü. Elə o gündən də
qızi ürəyi tutmuşdu. Amma ona yaxınlaşa bilməmişdi. Xeyli vaxt uzaqdan-uzağa
qızın qarasıyla gəzib, izini izinə qatmışdı. Hiss eləmişdi ki, sinəsi doludur, onun
qabağını kəsib bircə kəlmə deyə bilsə, ürəyindəkilərin hamısı gözü açılmış bulaq
kimi poqquldayıb qaynayacaq. Evdə-eşikdə qərar tuta bilmirdi. Dolama cığırla
dağın döşünə qalxır, ağacların daldasında gizlənir, çaya enir, bulaq üstünü
kəsdirir, hər yerdə o qırmızı donlu qızı axtarırdı.
Bir dəfə yenə meşənin dərinliyinə çəkilmişdi. Ürəyi dolu idi, dərdini açmağa
bir adam tapmırdı. İstəyirdi ki, özünə bir sirdaş tapsın, hər şeyi ona danışsın ki,
bəlkə yüngülləşə. Heç ömründə oxumamışdı, anıma indi söz sinəsini deşirdi.
oxumaq istəyirdi. Birdən papağının dalını qaldırdı, onun səsi şaqqıldayıb
meşədə, qarşıdakı qayalarda cingildədi: "Çərşənbə günündə çeşmə başında,
gözüm bir alagöz xanıma düşdü". Elə bil yüngülləşdi. Ürəyini boşaldıb nəfəsini
dərdi. Hər şey susmuşdu. Bircə onun qayalarda əks-səda verib təkrarlanan
səsindən başqa.
Qaqqıltı qopdu. O, yerindən sıçrayıb dinşədi. Səs aşağıdan gəlirdi, bulaq
üstündən. İlyas başa düşdü ki, gülüşən qızlardı. Ona, onun mahnısına gülürdülər.
Bədənini soyuq tər basdı, istədi dağyuxarı dırmaşsın, baş alıb bu yerlərdən
getsin, ilim-ilim itsin ki, ona gülən qızların səsini bir də eşitməsin. Amma ayaq
saxladı. Dinlədi. Gülüş qarışıq bir səs gəldi qulağına:
- Yandıran yansın, ədə, özünə nə divan tutursan
Ağaclar yenidən səs-səsə verib şaqqıldadı. Yarpaqlar titrədi. Amma bu
gülüşlər səngiyəndə o, aydınca bir səs də eşitdi:
- Gədəni niyə utandırırsınız, qoyun oxusun, yaxşı səsi var.
Bu sözləri deyən Zöhrə idi. Onu yandırıb-yaxan, dağlara-daşlara salan Zöhrə!
Bir dəfə ürəkləndi. Bulağın üstünə endi. Qızlar onu görən kimi özlərini
yığışdırdılar. Sürüşüb çiyinlərinə düşən kəlağayılanın irəli çəkib saçlarını
qulaqlarının arxasına yığdılar. Koftalarının yaxasını, donları-
371