7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Nərgizin üzünə kölgə düşdüyündən, İmran onun sifətindəki ifadəni görə
bilmirdi. Həyəcandan ürəyi döyünən İmran əlini cibinə salıb papiros qutusunu
axtardı.
- Keçin içəri, qapının ağzında niyə durubsunuz, - deyə Nərgiz tərəddüdlə
təklif etdi.
- Deyəsən, gecdir axı, sizi narahat eləmərəmmi
- Gələn qonağı geri qaytarmazlar. Gərək gəlməyəydiniz, gəlibsiniz, içəri
keçin. İmran yüngül nəfəs aldı, papiros qutusunu cibino qoyub içəri keçdi.
Nərgiz qapını örtüb stul çəkdi.
- Əyləşin.
O, yarımçıq qoyduğu kitabı götürdü. Pilətənin üstündəki çaydanı yerə qoydu.
Çay süzdü, yenə də nə isə axtarmağa başladı. İmran onun bir ev sahibi kimi əlayağa
düşdüyünü, qonağını razı salmağa çalışdığını görüb:
- Zəhmət çəkməyin, heç nə lazım deyil, - dedi.
- Siz mənim evimə birinci dəfə gəlirsiniz, hörmət eləmək borcumdur.
Ancaq günah özünüzdədir. Vaxtsız gələn qonaq kisəsindən yeyər.
- Mən ki qonaq deyiləm.
İmran qurtum-qurtum çay içir, Nərgiz müəllimə gözaltı onu süzürdü. Hiss
olunurdu ki, hər ikisi sıxılır, danışmağa söz tapa bilmir. İçəri isti olmasa da,
İmran tez-tez tərini silirdi. Nərgiz müəllimənin sifəti alışıb-yanırdı. O nə isə hiss
edirdi və bundan qorxurdu. Əslinə baxsan, o çoxdan, elə İmranla birinci dəfə
eyvanda görüşən andan qorxurdu. Nərgiz o vaxtdan öz hissləri ilə mübarizə
aparırdı. İndi də narahat idi.
İmran da həyəcanlanırdı. Neçə vaxtdan bori ürəyində coşan hissləri açıb
deməyə cəsarəti çatmırdı. Ancaq onu hiss edirdi ki, susmaq mümkün deyil.
Madam gəlib, gərək söz açsın. Nəhayət o:
- Heç yaxşı iş görmədiniz, Nərgiz müəllimə, - deyə, tarlada yarımçıq
qalan söhbəti yenidən başladı, - mən sizi belə bilmirdim.
Qız heç nə anlamırmış kimi soruşdu:
- Nə olub ki
- Gərək bizdən köçməyəydiniz. Mən heç... Anamın qəlbinə
toxunmayaydınız. O sizi çox istəyir. Lap çox istəyir.
- Bilirəm... O mənə analıq eləyib...
- Bəs niyə ona axira qədər övladlıq eləmədiniz
145