7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Özü yenidən çinara doğru qaçdı.
...Həsən ağa canavarın başını sığallayırdı. O isə insan kimi kövrəlmişdi.
Gözləri tez-tez yaşarırdı.
Söhrab çinara yaxınlaşanda uşaqlar qara qoçu da gətirdilər. Söhrab dərhal
qoçu yıxıb boğazladı vo özünü atasının üstünə salmaq istədi. Amma Həsən
ağanın sakitliyi onu çaşdırdı. Kişi kürəyini çinar ağacına söykəyib elə bil yuxuya
getmişdi. Əsən meh saqqalını astadan tərpədirdi. Bayaqdan Alanın başını
sığallayan əli tərpənmirdi.
Söhrabın keyləşdiyini görən qoca Məmməd kişi yönünü yana çevirib göz
yaşlarını sildi.
- Doymə. bala, qoy dincəlsin. Onu torpaq çəktb gətirib bura.
Söhrab birdən diz çökdü. Əllərini göyə qaldırdı.
- Ey yeri-göyü yaradan Tanrı, niyə bizim qurbanlığımız ilə ehsanlığımızı
bir-birinə qatırsan! Biz hüzurunda nə pis iş görmuşük!
Deyəsən Alan törəməsi də olanları başa düşdü. Başını astaca qaldırıb ağzını
göyə tutdu. Ulamaq istədi. Alama ulamadı. Başını Həsən ağanın əlləri üstünə
qoydu.
Külək yarpaqları astadan xışıldatdı. Həsən ağanın uzun saqqalı ehmalca
tərpəndi. Göz yaşı içində atasının böyrünə qısılan Söhrab, Alan, bir də Həsən ağa
elə bil sahildə heykəlləşdilər. Kür isə yenə həmişəki kimi gah meşəyə doğru
burulub axır, gah çiləkənlərin üstündən aşır, gah da yarğanlara, qolpunlara
çırpılırdı. Elə bil dünyada heç nə olmamışdı.
Son
1995
366