7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
əziyyətə dözə bilmədiyini yazırdı. Sayalı hiss edirdi ki, əri döyüşdən çox evə
qayıtmaq haqqında düşünür.
Sayali bəzən gecə səhərə qədər yata bilmir, yerinə qor dolmuş kimi o üz-bu
üzə çevrilirdi. Bayırda külək əsən kimi diksinir, adi bir taqqıltıdan oyanır, çox
vaxt alt paitarında eşiyə çıxıb çovğuna, qara baxırdı. Qayıdıb yerinə girdikdən
sonra da yata bilmirdi. "Görəsən indi hardadır Bu soyuqda səngərdədir,
düzdədir Yazıq necə dözür Sağ-salamat qayıdıb gələcəkmi" O, hər gün
qəzetlərə baxır, kənddə gedən söz-söhbətə qulaq verirdi. Kiminin yaralandığını,
kiminin qəhrəmanlıqla vuruşub orden aldığını eşidir, onun da ürəyində şirin arznlar
doğurdu. Qurbanın haqqında şad xəbər eşilmək, bir qadın kimi əri ilə fəxr
etmək istəyirdi.
Sayalı Qurbana ərə gedəndən sonra qəlbində qəribə bir hissin baş qaldırdığını
duyurdu. O istəyirdi ki, əri adli-sanlı adam olsun, Sayalını barmaqla göstərib
"filankəsin arvadıdır" desinlər. Amma hər dəfə məktub alanda Sayalı məyus
olurdu. Qurban hey zarıyırdı.
Sayalı əvvəlcə ürəyində onu asıb kəsir, "tabsız", hətta "qorxaq" deyə qarasına
danışırdı. Bəzən də "neyləsin - deyirdi, - yazıq çöl gorməmişdi". Gah da o,
ərinin qayıtmayacağını təsəvvürünə gətirirdi. Belə hallarda körpələrinə baxıb
dəhşətə gəlirdi. "Yox, qoy şikest olsun, iraq canından, bir qolu, bir qıçı olmasın,
amma qayıdıb evinə gəlsin, balalarını yetim qalmasın" - deyirdi.
Qaranlıq bir qış gecəsində, bu cür qarmaqarışıq fikirlərdən sonra Sayalı
yenicə yuxuya getmişdi ki, birdən itlər hürüşdü, sonra qapı döyüldü. O səksəkəli
halda soruşdu: "Kimsən" Bayırdan boğuq səs eşi-dildi: "Mənəm, aç qapını".
Sayalı qapını açanda gözlərinə inana bilmədi. Gələn Qurban idi. Üz-başını
tük basmışdı. Şineli palçığa bulaşmışdı. Sarıqlı qolu boynundan asılmışdı. Sayalı
ərinin boynuna sarılıb ağladı. Qurban onu sakitləşdirdi.
- Uşaqlar hanı
- Yatıblar.
Qurban taxtın üstündə yan-yana salınmış yorğan-döşəkdə yatan uşaqlarına
yaxınlaşdı. Bir anlığa hər şeyi unudaraq balalanna tamaşa elədi. Özünü saxlaya
bilməyib hönkürdü.
Uşaqlar oyanıb döyükdülər, gözlərini ovuşdurub mat-mat atalarına baxdılar.
Əvvəlcə onu tanıya bilmədilər. Sonra boynuna sarıldılar. Evi marçıltı və gülüş
səsləri bürüdü.
47