7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
- A kişi, sənsən
- Mənəm. Nə olub, rəngin niyə qaçıb
- Nə olacaq Musanı tutub apardılar. Tiflisdən təzəcə qayıtmışdı.
İndicə sənin dalınca gəlmişdilər, soruşdular ki, hardadır
- Kim
- Naçalnik.
- Bəs necə oldu
- Dedim evdə yoxdur, çıxib getdi.
Lakin milis rəisi getməyibmiş. Kosaoğlu doqqazın o tərəfindən ağır-ağır
yaxınlaşan rəislə milis nəfərini gördü. O, daim çiynində gəzdirdiyi kürkünü
payız girəli ilk dəfə əyninə geydi, şaxtaya düşmüş kimi əllərini ciblərinə dürtüb,
boynunu içinə qısdı. Canını titrəmə götürdü...
İmran evə qədəm basan kimi anasının yoxluğunu bütün dəhşəti ilə hiss etdi.
Toyuq-cücə həyətə səpələnmişdi. Eyvan süpürülməmişdi. Ocaq yerindəki
daşlara, divara söykədilmiş saca əl dəyməmişdi. Səhəng boş idi. Taxtın üstü
səliqəyə salınmamışdı. Ev buz kimi idi.
İmran sakitcə taxtda oturdu. Hara baxdısa, anası gəlib gözünün qabağında
dayandı. Ona elə gəldi ki, anası bu saat qaynamış samovarı içəri gətirəcək, süfrə
salacaq, qonşu otaqdan Nərgiz çıxıb gələcək, yenə oturub birlikdə, deyə-gülə
çörək yeyəcəklər...
Qapının ağzında boyunlarını büküb dən gözləyən toyuqlar qaqqıldaşırdılar.
Xoruz qanadlarını çırpıb vaxtsız banladı. İmran xəyaldan ayrıldı. Başını qaldırıb
qaranlıq otağa baxdı. Evə ürəksıxıcı, ağır sükut çökmüşdü. Bu sükutu yalnız su
daşından süzülüb küpə düşən damlaların yeknəsəq səsi pozurdu. İmranın bədəni
üşürgələndi. O bir daha dərk etdi ki, anası yoxdur. O həmişəlik getmiş, özü ilə
bərabər evin istiliyini də aparmışdır. Qaranlıq düşdükcə, İmran daha çox
kədərlənirdi. Nəhayət, özünü saxlaya bilmədi, taxtın üstünə uzanıb hönkürdü.
Aradan nə qədər keçdiyini İmran hiss etmədi. Kim isə onun çiyninə toxundu.
Gözlərini açdı. Ev işıq idi. Samovar yenə də həmişəki kimi stolun üstündə
zümzümə edirdi. Süfrəyə yemək düzülmüş, stəkan-nəlbəki yuyulub silinmişdi.
Hər şey öz qaydasında idi. Elə bil otağın havası da dəyişmişdi. Bayaqkı
soyuqluqdan əsər qalmamışdı. İmran
29
237