7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
- Hıy..Hə... doğrudan da...
- Ə, fikrin hardadir
- Fikrimmi
- Bax, ay da doğub, gör hava nə gözəldir!
- Bilirəm.
- Bilirsən, bəs burnunu niyə sallayıbsan
- Bəs nə edim, oynayım
- Nə olub ki, lap oyna da, hələ bir az o yana da öt.
- Nə üzlə
- Bəsdir, sən Allah.
İmran dinmədi. Cibindən papiros çıxardıb yandirdı. Sonra da təpənin
döşündə, göy otluqda uzandı. Zeynəb dinməz-söyləməz onun yanında oturdu.
Qız İmranin fikrini dağıtmağa çalışsa da, söz tapmırdı. Əslinə baxsan, onun özü
də kədərli idi. Dükanın yanında olan söhbətdən sonra tutqun gəzir, qız-gəlinlərin
yanında özünü təhqir olunmuş hesab edirdi. Onun şuxluğu birdən-birə yox
olmuşdu. İmranın Kosaoğlugilə getməsi xəbəri və Şahnazın ona yanıq verə-verə
gəzib-dolanması Zeynəbi pərt edirdi. "Gədəni tora salmasalar yaxşıdır" – deyə
düşünürdü. Bəzən də özünü danlayırdı: "Nəyimə lazımdır, özü uşaq deyil ki..."
Zeynəb hətta İmranı az görməyə cəhd edirdi, ancaq mümkün olmurdu. Onlar
idarədə, çöldə rastlaşırdılar.
Zeynəb köksünü ötürüb, yanında uzanan İmrana baxdı. "Allah Kosaoğlunun
dilini ağzında yandırsın. Gədəni odsuz-ocaqsız yandırırlar".
İmran papirosunu atıb arxası üstə çevrildi. Əllərini başının altında
çarpazlayıb, gözünü sonsuz boşluqlara zillədi. Ulduzlar necə də parlaq və
cazibədar idi! Onlar sakit-sakit sayrışır, elə bil ki, hirsindən, izzəti-nəfsinin
tapdanmasından az qala ürəyi partlayan İmrana gülümsünüb göz qırpırdı. Hava
ayazıdıqca onlar daha parlaq olurdu. Zeynəb yavaşca onun qoluna toxundu:
- Dur gedək, yer nəmdir, soyuq dəyər.
İmran dinmədi. Zeynəb ay işığında onun gözlərinin yaşardığını zənn etdi:
- Ə, sənə nə olub
İmran udqundu.
- Heç nə, Zeynəb.
- Bıy, yerinə utanım, ə, bu nədir Nə tez mısmırığını salladın Yekə
kişisən, bizi biabır eləmə. Ə, dur gedək. Hələ belə şeyləri çox görəcəksən.
101