7b4iaLoJ3

____________________Milli Kitabxana_____________________
Kosaoğlu İmranı evə çağırmasını, Şahnazın onun ətrafında fırlanmasını
yadına saldı. Ovqatı təlx oldu. "Demək belə, yaxasını ələ vermək istəmir.
Üstəlik, mənə meydan oxuyur. Yaxşı, eybi yoxdur!" - Maşın körpüdon keçib
Kazımın sahəsinə buruldu. Kosaoğlu hələ uzaqdan İmranı tanıyıb dişini qıcadı:
"Köpək oğlunu görəndə elə bil qutuda ilan görürəm".
Şahnaz yedəyindo at düşərgənin yanında dayanmış İmranı görən kimi əlini
Məmmədin çiyninə vurdu.
- Saxla!
- Kosaoğlu bir qıza, bir də İmrana baxdı. Maşından çıxıb düşərgəyə
yüyürən Şahnazın hərəkətindən dilxor olsa da, üstünü vura bilmədi.
Acıqlı-acıqlı Məmmədə sarı döndü:
- Sür görək!
İmran bir yerdə durub dincəlmirdi. Neçə gündən bəri ata da rahatlıq vermirdi.
Özü də sınıxmışdı. Anasının deyınməsinə baxmayaraq üç gecə idi ki, evə
getmirdi. Gündüzlər sahələri gəzib səpinə nəzarət edir, axşamlar tarla
düşərgələrindən birində, traktorçuların yanında qalırdı.
O, traktorçuların qaladığı ocağın qırağında oturur, onlarla çörək yeyir, gecə
yarıya qədər söhbət etdikdən sonra, yalxı palaz üstündə şirin yuxuya gedirdi.
Dünən axşam o, Kazımın briqadasında gecələmişdi. Səpin şər qarışana qədər
davam etmişdi. Səpilməmiş təkcə Zeynəbin manqasının yeri idi.
İmranın tarla düşərgəsində qalmaq istədiyini görən Zeynəb qızlardan ayrıldı.
"Siz gedin, mən sonra gələrəm" - dedi. İmran onun qəsdən ləngidiyini duydu.
- Sən niyə getmirsən Yoldaşlarından ayrılma, sonra tək gedə bilməzsən.
- Tək niyə oluram Yanımda sən boyda kişi var.
- Yaxşı, zarafatı qoy bir yana. Qaranlıq qarışır. Get evə, anama da baş
çək.
- Yox, burda qalacam.
İmran tutqun göyə, bir do sonsuz çollərə baxdı.
13
114