JUAN PLAZAOLAJakinaren gainean gaude, gure iragan historikoaren arte emaitzetan euskalduntzat har daitekeenafinkatuko lukeen trazuen bilaketan, zuhurtasun handiz ibili behar dela. Lehenik eta behintrazuen ( tekniko, estilistiko edo edukierazko) elkarrekikotasunik baden baieztatu beharko litzateke.Bigarrenez, frogatu egin beharko litzateke (batez ere denborazko tarteak jarduera soziakurri bat eskaintzen duenean alderaketak egiteko elementuan artean) trazu horiek objetiboki zehatzaketa behar adinako iraupenezkoak ote diren; eta azkenik, inkesta, delako trazu estetikoen etagarai bereko euskal kulturaren beste ezaugarrien arteko ahaidetze semantikoa ikusiz egin beharkolitzateke.Jarrera guztiz zientifiko batek bultzatu zituen gure antropologo Juan Mª Apellaniz eta JesusAltuna, madeleiniar animalien kontaketa sail handiaren barruan, Ekaingo zaldi bikainen trazubereizgarriak begiratu eta azpimarratzera. Baina ezer gutxitarako ditugu beren ondorioak euskalplastikaren ezaugarriak ematerakoan, zeren badirudi Eneolito garaira arte ez zela osatu geroraeuskal gizona deituko zen biologia mota ere.Iritsiko ote gara <strong>–</strong>galdegiten nion neure buruari orain urte batzuk<strong>–</strong> Gastiaingo hilarrian,Berdungo zeramika arruntetan, edo Iruñeako karolingio nekropolietako orratzetan euskal hatsasumatzera? Gaur gaurkoz erantzuna ezezkoan dago. Baina horregatik ez da bidegabekoa guregaldera.<strong>Euskal</strong> ikonografian sumatu dira <strong>–</strong>gure kutxatan, ateburuetan, inpostetan edo bataiarrietanikus daitezkeenak<strong>–</strong> badirela irmotasunez azaltzen diren zenbait irudi figuratibo eta geometrikoak.Baina, marrazkiak <strong>Euskal</strong> Herritik oso urruti dauden beste alderdietan ere azaltzen dira eta arketipounibertsalei erantzuten diela esan daiteke. Bereizi ote daitezke beraz, irudi horietan bertan,euskal eskulangileak delako diseinuei ematen zien ñabardura edo berezitasunik? Litekeena da,baiezko erantzun bat indar subjektibo batek eragindakoa izatea eta ez adierazpen kritiko bategatik.Garai historiko zehatzetako artearen aurrean, historialariari tankera honetako galderak geroeta premiazkoagoak iruditu dakizkioke, eta testuinguru historiko zehatz bati buruz bildu daitekeenagiri idatziak zenbat eta ugariagoak izan, orduan eta premiazkoagoak. VIII-IX. mendeenabagunean, Liebanako Beatoa deritzan monjeak Apokalipsiko bere ikuskariei eite harrigarria ematenzien, estilo bat sortuz <strong>–</strong>idatzi, eite eta margo<strong>–</strong>, zenbait mendeetan Sartalde kristau osokoBeato sonatuen artean zabalduak izango zirenak. <strong>Euskal</strong> historialari batek jakin nahiko lukeenada, bi mende beranduago bere patrikatik eta euskal jatorrikoa izan zitekeenetik zer jarri zuen bestemonje batek Saint Sever sur-l‘Adour santutegi sonatuko idazmahaian eskuidatzi ospetsua kopiatzean,bere miniatura zoragarriak “Stephanus Garcia Placidus” izenez izenpetuz, edo baita euskarareneta gaztelerako erromantzeen arragoa izan zen Donemiliaga Kukula errioxar santutegiangorderiko eskuidatzien marrazkilariak zer jarri zuen.<strong>Euskal</strong>dunak al ziren, Santxo Handiaren ondorengoek, XI.mende erdian Loarrera, gaztelukoelizaren kupula zoragarria eraikitzera eraman zituzten harginak? <strong>Euskal</strong>duna al zen, “San Juande la Peñako Maisua” edo “Iruñako Klaustroko Maisua”? eta hala baziren, beren euskaldun sentiberatasunetikgeratu al zen ezer arku haien lerroetan eta kapiteletako fauna eta floran harrapatuta?Horregatik, derrigorrezko galdera bat datorkigu gogora: Zientzia gizon bat lanean jartzekoadinako garrantzia ba ote du saiakera honek, artearen, nahiz kulturako beste alderdi guztienglobalizazioa saihestezinezkoa dirudien garaiotan?Honek eta honen antzeko beste galderek zirikatu dezakete <strong>Euskal</strong> <strong>Artearen</strong> benetako historialaribat. Eta zirikadura gero eta larriago eta garaiezinago egiten da gure ondare historikoaren alorbakoitzean, diakronikoki eta geografikoki hitz eginda, historia guztiz zorrotz, aztertzaile eta deskribatzaileajada burutzen ari dela ikusten dugunean.<strong>Euskal</strong> artearen historiaz ezin has naiteke idazten, orain urte batzuk jadanik egin nuen oinarrizkoohar bat egin gabe. <strong>Euskal</strong> Herria gaur neurriz txiki den herri bat da, geografia estu samarrekoa.Bestalde, nahiz eta milaka urtetako izaera duen, <strong>Euskal</strong> Herriaren denbora historikoa data berrietakoada. Iragan honen historialariak, beste herrialdetakoekin alderatuz, agiri urriak ditu.Horrela beraz, hain misteriotsua den herri baten ikerketa zailagoa gertatzen da, orain arte bestekultur estetika ikerketetan erabili diren kontzeptu eta metodoekin heldu nahi badiogu. Zintzotasunezbederen, orain urte asko ez dela, “euskaldunok pentsamendu eta plastiko balioak sortzeko etazabaltzeko jenio hilezkorra goiengo mailan dugula” pentsatzen zutenen baikortasun suharrarekinezin gaitezke bat etorri. 314 — EUSKAL ARTEAREN HISTORIA I
SARRERAArtea, sartaldeko zibilizazioan bost mendeetan oinarritutako artea, bere zentzu zorrotz eta zehatzeanhartzen badugu, gure gabeziaren aitormen zintzo eta apal bat ezinbestekoa dugu, etabat-bateko sentimendu honen susmoa, euskal herriaren benetako Literaturaren eta <strong>Artearen</strong> <strong>Historia</strong>ezin eraiki izanaren eta eraiki nahi ez izatearen oinarrian dago.Oraintsu arte, oso hedatua zegoen iritzia zen euskalduna ez zela poeta eta ez zegoela inolakoeuskal literaturarik, literaturaz beti ere, literatura kultu eta idatzia ulertzen baitzen. Literaturkontzeptu estu hau utzi eta gure erromantzeen e bertsolarien etorria balioztatu behar izan dugukonturatu ahal izateko badela, beste edozeinek haina balio duen euskal literatura bat.Hemen jardun nahi dugun arte plastikoekin antzeko zerbait gerta dakiguke. <strong>Euskal</strong> arteak,eskulangintzan mila urteetako bizia eta errealitatea hartu du. <strong>Euskal</strong>dunaren sormen plastikoaegunoroko bizimoduari loturik dago. Mende askotan sormen saiakera honek gogor egin dio, besteherrietan bezala, jarduera “bitxi” bat, pribilegiozkoa, ia esoterikoa eta bizitzako funtsezko esperientziatikat legokeen zerbaitetan bihurtzeari, <strong>Euskal</strong> Herrian hain sustraitua izan den familia etagizarte bizitza horretatik bereizitako izaerazkoa izateari.Chueca Goitiak Errenazimendua <strong>Euskal</strong> Herrian gaiari buruzko bere ikerketa hastean, iradokizunhau idatzi du: Baskoniaren benetako estiloa sakona, oinarrizkoa eta jatorrizkoa da; paisaiabaten, arraza baten eta gizarte baten barruan idatzia dago; Florentzian bezala ez da jeinu burubatzuen oinarri gainetan finkatzen. Ez da <strong>Historia</strong>, Izaera baizik.Gaur egun, teknologia garapen zorabiagarriak eragindako kultur krisialdi batetan murgildutagaudelarik, badira historiaren filosofo eta artistak, arteak bizitzarekin uztartu behar duela diotenak.Eta hain zuzen ere, lanbidez ertilari diren askok ez digute lanez hitz egiten “bizikizunez”baizik. Bizikizunean bilatzen da artea; egunoroko gauzen artean kokatzen da. Bizikizun estetikoak,objektu estetikoa ordezkatzen du. Espazioak gauzakia ordezkatzen du. Urbanizatzaileakeraikilea. Artea “ekologia” bihurtzen da. Eta Marchall McLuhan soziologo ezagunak umorez idatzdezake: “Artea zerorrek egin dezakezun guztia da”. Eta horrelako isekarik gabe beste askok esan du:“Edozer izan daiteke artea”( R. Rauschenberg).Alegia, Errenazimendu garaian hasitako abentura handia Sartaldean ixtean, “jenioekiko gurtza”amaitzean, arte esanahiak bere profilak berriro ere, garai batean bezala bizitzarekin bategiteko ezabatu egiten dituela ziurtatzean, egunorokoa sakonki bizitzearen bizikizunarekin, konturatzengara euskaldunak ia ez duela bere estetikaren filosofia zuzendu beharrik, euskaldunaren jarduerakez duela bizitzara eta egunerokotasunera itzuli beharrik, ez baitzen inoiz beraietatik irten.<strong>Euskal</strong>dunaren eragingarritasun plastikoa tradizionalki bizitzari loturik egon izan da... Etaheriotzari. Bere artea ateburuak, hilarriak, kutxak, uztarriak, katiluak eta argizaiolak lantze horretangauzatu zen. Haize-orratzak, aldabak, sarrailak eta bere gurutzeak burdinez lantzean.Eta, nire hausnarketa honetaraino ekarriz, konturatzen naiz <strong>Euskal</strong> Herrian artearen historiakontatzeak izan dezakeela zentzurik agian, pentsatuz, aldi berean <strong>Euskal</strong> <strong>Artearen</strong> historia ezagutzenlagunduko dudala.OHARRAK1.“En torno a los origenes del feudalismo”. 1942, III, 61-65. or. Vascos y navarros en su primera historia-enberrargitaraua (Madrilen 1974) 222. or.2. Gure mendeko pinturaren “euskal eskola” bati buruz hain eztabaidatua izandako gaia ikus K. M.Barañano, J.Gz. de Durana eta J. Juaristik, Arte en el Pais Vasco ( Madril 1987) 12. or. eta beste. <strong>Euskal</strong>artearen historiaren laburpen honen idazleei ez zaie arrazorik falta pentsatuz, euskal artearen ikusmoldegoresgarri kritiko guzti honetan, historia zehatzetik ezer asko ez dagoela eta bai “bertako azoketakoaginduek babestutako kazetari mitiko mentalitatetik”.3. Horrela pentsatzen zuten La trama del arte vasco, Juan de la Encina-ren argitaldariek, ( Bilbo 1920).Berrinp. Faksimile edizioa Arte Ederretako Museoak ( Bilbo 1998).EUSKAL ARTEAREN HISTORIA I — 15