Zelfredzaamheid bij brand.pdf - VU-DARE Home - Vrije Universiteit ...

De gevaarsfactor: brand 129
De maximale hitteflux die de mens gedurende langere tijd kan verdragen
bedraagt 1 kW/m 2 [PGS, 2005]. Boven deze waarde is de schade afhankelijk
van de blootstellingduur. Zo zal 1% van de aanwezigen komen te overlijden bij
een warmtestraling van 10 kW/m 2 en een blootstellingduur van 45 seconden,
alsmede bij een warmtestraling van 17 kW/m 2 en een blootstellingduur van
10 seconden of bij een warmtestraling van 28 kW/m 2 en een blootstellingduur
van 5 seconden. Bij een warmtestraling van meer dan 35 kW/m 2 zullen alle
aanwezigen komen te overlijden [CPR, 2000] ongeacht de blootstellingsduur.
Daarnaast zullen aanwezigen in de brand overlijden ten gevolge van direct
vlamcontact.
Bij verstikkende stoffen is de ontvangen dosis op een tijdstip bepalend voor
de kans op overleving. De dosis is de concentratie van de verstikkende stoffen
vermenigvuldigd met de periode van blootstelling. De omvang van de verstikkende
dosis kan bepaald worden met de rekenmethode voor de Fractional
Effective Dose (FED).
FED =
Ontvangen dosis op tijdstip t (Ct)
Kritieke Ct dosis die leidt tot bewusteloosheid of overlijden
Bij irriterende stoffen speelt de concentratie van stoffen een bepalende rol. Dit
wordt bepaald aan de hand van de rekenmethode voor de Fractional Irritant
Concentration (FIC).
FIC =
Concentratie van irriterende stoffen waaraan persoon wordt blootgesteld op tijdstip t
Kritieke concentratie die leidt tot verminderde efficiëntie van de ontvluchting
Voor meer informatie over de bepalingsmethodes voor de effecten van irriterende
stoffen, hitte en rook wordt verwezen naar The SFPE handbook of fire
protection engineering, Blomqvist (2005), Purser (1996) en Trijssenaar-Buhre e.a.
(2007).
Tabel B1 in bijlage 1 bevat een lijst met criteria en waarden die de kans op het
overleven van een brand bepalen [Irvine e.a., 2000]. Over de blootstelling van
mensen aan (de effecten van) brand zijn echter slechts beperkt kwantitatieve
data beschikbaar [ISO, 2004]. De meeste van deze data zijn verkregen door
middel van bloedmonsters van dodelijke slachtoffers bij branden [ISO, 2004;
Gann, 2004a]. Wel zijn uitgebreide kwantitatieve en kwalitatieve data beschikbaar
over de uitstoot van gevaarlijke stoffen bij brand, zoals verkregen uit
brandtesten, en over het effect van schadelijke stoffen op dieren, zoals verkregen
uit laboratoriumproeven [ISO, 2004; Blomqvist, 2005]. De meeste data uit
de dierproeven richten zich op fataliteit en nauwelijks op bewusteloosheid en
andere effecten van brand op levende wezens. Er zijn berekeningsmethodes