De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 19—Bij de Jakobsbron
Op weg naar Galilea trok Jezus door Samaria. Het was ongeveer twaalf uur’s middags toen Hij het
prachtige dal van Sichar bereikte. Aan de ingang van dat dal was de Jakobsput. Vermoeid van de reis,
ging Hij daar zitten om te rusten terwijl Zijn discipelen voedsel gingen kopen.
De Joden en Samaritanen waren bittere vijanden, en vermeden voor zover dat mogelijk was elk contact
met elkander. Het handelen met Samaritanen in geval van noodzaak werd weliswaar wettig geoordeeld
door de rabbi’s; maar elke vriendschappelijke omgang met hen werd veroordeeld. Een Jood zou niets
van een Samaritaan lenen, noch een gunst aannemen, zelfs geen stukje brood of een beker water. Door
voedsel te kopen, handelden de discipelen overeenkomstig de gewoonte van hun volk. Maar verder
dan dit gingen zij niet. Een gunst te vragen van de Samaritanen of te trachten hun op enigerlei wijze
goed te doen, kwam zelfs niet in de gedachten van de discipelen van Christus op.
Terwijl Jezus bij de bron zat, was Hij uitgeput door honger en dorst. De reis sinds de vroege morgen
was lang geweest, en nu brandde de middagzon op Hem. Zijn dorst nam nog toe bij de gedachte aan
koel, fris water, dat zo dichtbij was, maar onbereikbaar voor Hem, want Hij had geen touw en geen
waterkruik, en de put was diep. Hij deelde het menselijk lot en wachtte tot er iemand zou komen om
te putten.
Er kwam een Samaritaanse vrouw naderbij, en schijnbaar zonder zich bewust te zijn van Zijn
aanwezigheid, vulde ze haar kruik met water. Toen ze zich omkeerde om weg te gaan, vroeg Jezus
haar om water. Een dergelijke gunst zou geen Oosterling iemand ontzeggen. In het Oosten werd water
“het geschenk Gods” genoemd. Het aanbieden van een koele dronk aan een dorstige reiziger werd
gezien als een zó heilige plicht, dat de Arabieren uit de woestijn zich grote moeite zouden getroost
hebben om die te vervullen. De haat tussen Joden en Samaritanen verhinderde de vrouw Jezus een
gunst te verlenen; de Heiland echter trachtte de sleutel tot dit hart te vinden, en met een tact die
voortvloeide uit goddelijke liefde, vroeg Hij om een gunst, en bood er geen aan. Het aanbieden van
een gunst zou misschien verworpen kunnen worden; maar vertrouwen wekt vertrouwen. De Koning
der hemelen kwam tot deze verstoten ziel, en vroeg om een dienst van haar handen. Hij Die de oceaan
gemaakt heeft, Die de wateren van de grote diepte regeert, Die de bronnen en stromen der aarde deed
ontspringen, rustte van Zijn vermoeidheid aan de Jakobsbron, en was afhankelijk van de gunst van een
vreemdelinge om een dronk water te verkrijgen.
De vrouw zag dat Jezus een Jood was. In haar verbazing vergat ze aan Zijn verzoek te voldoen, maar
ze trachtte achter de reden daarvan te komen. “Hoe kunt gij, als Jood, van mij, een Samaritaanse vrouw,
te drinken vragen?”
Jezus antwoordde: “Indien gij wist van de gave Gods en Wie het is Die tot u zegt: Geef mij te drinken,
gij zoudt het Hem gevraagd hebben en Hij zou u levend water hebben gegeven”. U vraagt zich af,
waarom Ik u een zo’n kleine gunst vraag, een slok water uit de bron aan onze voeten. Wanneer ge het
Mij gevraagd zoudt hebben, zou Ik u water des eeuwigen levens te drinken gegeven hebben.
106