De Wens der Eeuwen door Ellen White

Met een onderzoekende blik neemt Christus het toneel in Zich op terwijl Hij staat op de trappen van
de voorhof. Met een profetische blik ziet Hij in de toekomst, en Hij ziet niet alleen jaren, maar ook
eeuwen en tijdperken. Hij ziet hoe de priesters en oversten de armen hun recht zullen ontzeggen, en
zullen verbieden dat het evangelie aan de armen gepredikt zal worden. Hij ziet hoe de liefde van God
verborgen zal worden voor zondaars, en hoe de mensen Zijn genade tot koopwaar zullen maken.
Terwijl Hij dit toneel aanschouwt, drukt Zijn gelaat verontwaardiging, gezag en macht uit. De aandacht
van het volk wordt op Hem gevestigd. De ogen van hen die bezig zijn met hun onheilige handel,
worden op Zijn gelaat gevestigd. Ze kunnen hun blik niet afwenden. Ze voelen dat deze Man hun
binnenste gedachte leest en hun meest verborgen drijfveren ontdekt. Sommigen trachten hun gelaat te
verbergen, alsof hun boze daden waren geschreven op hun aangezicht om door die onderzoekende
ogen te worden afgelezen.
Het rumoer verstomt. Het geluid van het zakendoen en het onderhandelen houdt op. De stilte wordt
pijnlijk. Een gevoel van ontzag overweldigt de vergadering. Het is alsof ze voor de rechtbank van God
ge-daagd zijn om hun daden te verantwoorden. Ze zien op Christus en aanschouwen hoe de
goddelijkheid door het kleed van de menselijke natuur heenflitst. De Majesteit des hemels staat daar
zoals de Rechter zal staan op de laatste dag — nu niet omgeven door de heerlijkheid die dan bij Hem
zal zijn, maar met dezelfde macht om in de ziel te lezen. Zijn blik glijdt over de menigte en neemt
ieder afzonderlijk in zich op. Zijn gestalte schijnt boven hen uit te rijzen in een gebiedende waardigheid,
en een goddelijk licht verlicht Zijn aangezicht. Hij spreekt, en Zijn heldere, doordringende stem —
dezelfde stem die op de Sinaï de wet gaf die nu door de priesters en de oversten overtreden wordt —
hoort men weergalmen door de bogen van de tempel: “Neemt dit alles hier vandaan, maakt het huis
Mijns Vaders niet tot een verkoophuis”.
Terwijl Hij langzaam de trappen afdaalt en de zweep van touw die Hij bijeengebonden heeft toen Hij
de ruimte binnenkwam, opheft, geeft Hij de groep onderhandelaars bevel het gebied van de tempel te
verlaten. Met een vuur en strengheid die Hij nooit eerder aan de dag heeft gelegd, werpt Hij de tafels
van de geldwisselaars omver. De munten vallen met veel gerinkel op het marmeren plaveisel. Niemand
durft te blijven staan om zijn op oneerlijke wijze verkregen winst te verzamelen. Jezus slaat hen niet
met de zweep van touw, maar in Zijn hand schijnt die eenvoudige gesel even verschrikkelijk als een
vlammend zwaard. Tempeldienaars, be-rekenende priesters, handelaars en veeverkopers haasten zich
samen met hun schapen en runderen weg van die plaats, met alleen nog in hun hart de gedachte te
ontkomen aan de veroordeling van Zijn aanwezigheid.
Grote angst maakt zich meester van de menigte, die gevoelt hoe Zijn goddelijkheid hen in de schaduw
stelt. Kreten van angst ontsnappen aan honderden bleek geworden lippen. Zelfs de discipelen beven.
Ze zijn bevreesd door de woorden en het optreden van Jezus, die zo weinig gelijken op Zijn gewone
gedrag. Zij herinneren zich, dat er van Hem geschreven staat: “De ijver voor Uw huis heeft Mij
verteerd”. Al spoedig is de rumoerige menigte met hun koopwaar ver verwijderd van de tempel des
Heren. De voorhoven zijn vrij van onheilige handel, en een diepe stilte en plechtigheid valt over het
toneel van verwarring. De tegenwoordigheid van God, die in oude tijden de berg heiligde, heeft nu de
tempel, die werd opgericht tot Zijn eer, geheiligd.
90