De Wens der Eeuwen door Ellen White

gezicht lag een glans waarover zij zich verbaasden. Goddelijkheid scheen door de menselijkheid heen.
Toen ze Hem in de tempel vonden, hadden ze geluisterd naar wat er voorviel tussen Hem en de rabbi’s,
en ze waren zeer verbaasd over Zijn vragen en antwoorden. Zijn woorden wekten een gedachtengang
op die nooit meer zou worden vergeten.
En de vraag die Hij aan hen stelde, hield ook een les in. “Wist gij niet”, zei Hij, “dat Ik bezig moet zijn
met de dingen Mijns Vaders?” Jezus was bezig met het werk waartoe Hij in de wereld was gekomen,
maar Jozef en Maria hadden het hunne verwaarloosd. God had hun een grote eer bewezen door Zijn
Zoon aan hen toe te vertrouwen. Heilige engelen hadden Jozef de weg gewezen om het leven van Jezus
te behouden. Maar nu hadden ze Hem, Die zij geen ogenblik hadden mogen vergeten, een dag lang uit
het oog verloren. En toen hun angst verdween, hadden ze zichzelf niet berispt, maar de schuld op Hem
geworpen.
Het was heel natuurlijk dat de ouders van Jezus Hem als hun eigen kind beschouwden. Hij was iedere
dag bij hen, in vele opzichten was Zijn leven gelijk aan dat van andere kinderen, en het was moeilijk
voor hen te beseffen, dat Hij de Zoon van God was. Zij verkeerden in het gevaar, de zegen die hun
gegeven was in de tegenwoordigheid van de Verlosser der wereld, niet meer te waarderen. Het verdriet
over hun scheiding van Hem en het zachte verwijt dat er in Zijn woorden lag, waren bedoeld om hen
weer bewust te doen worden van de heiligheid van hetgeen hun was toevertrouwd.
In het antwoord aan Zijn moeder toonde Jezus voor de eerste maal dat Hij zijn verhouding tot God
begreep. Voor Zijn geboorte had de engel tot Maria gezegd: “Deze zal groot zijn en Zoon des
Allerhoogsten genoemd worden, en de Here God zal Hem de troon van Zijn vader David geven, en
Hij zal als koning over het huis van Jakob heersen tot in eeuwigheid”. Over deze woorden had Maria
nagedacht in haar hart, maar hoewel ze geloofde dat haar kind de Messias van Israël zou zijn, begreep
ze Zijn zending niet. Nu begreep ze Zijn woorden niet, maar ze wist dat Hij er aanspraak op maakte
dat Hij niet verwant was met Jozef en dat Hij verklaard had, dat Hij de Zoon van God was.
Jezus verwaarloosde Zijn verhouding tot Zijn aardse ouders niet. Vanuit Jeruzalem keerde Hij met hen
terug naar huis en Hij stond hen bij in hun werkzaam leven. Hij verborg de geheimenis van Zijn
zending in Zijn eigen hart, en wachtte nederig op de aangewezen tijd voor Hem om Zijn werk te
beginnen. Achttien jaar lang nadat Hij had ingezien dat Hij de Zoon van God was, erkende Hij de band
die Hem bond aan het huis in Nazareth, en daar vervulde Hij de taak van een zoon, broer, vriend en
burger.
Nadat voor Jezus Zijn zending openbaar was geworden in de tempel, schrok Hij terug voor contact
met de menigte. Hij wilde in alle rust van Jeruzalem terugkeren met degenen die het geheim van Zijn
leven kenden. Door de paschadienst trachtte God Zijn volk weg te roepen uit hun aafdse zorgen en hen
te herinneren aan Zijn heerlijk werk bij hun verlossing uit Egypte. Hij wilde dat zij in dit werk een
belofte zagen voor verlossing van zonden. Zoals het bloed van het geslachte lam de huizen der
Israëlieten beschermde, zo zou het bloed van Christus hun zielen redden; maar zij konden alleen door
Christus worden gered, wanneer zij door het geloof Zijn leven tot het hunne zouden maken. De
symbolische dienst had alleen nut wanneer daardoor de aanbidders werden gewezen op Christus als
hun persoonlijke Heiland. God wilde, dat zij gebracht zouden worden tot vrome studie en meditatie
38