De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 23—“Het Koninkrijk Gods is nabijgekomen”
“Jezus ging naar Galilea om het evangelie Gods te prediken, en Hij zeide: De tijd is vervuld en het
koninkrijk Gods is nabij gekomen. Bekeert u en gelooft het evangelie.”
De komst van de Messias was het eerst aangekondigd in Judea In de tempel in Jeruzalem was de
geboorte van de voorloper voorzegd aan Zacharias toen hij dienst deed voor het altaar. Boven de
heuvels van Bethlehem hadden engelen de geboorte van Jezus bekendgemaakt. De Magiërs waren naar
Jeruzalem gekomen om Hem te zoeken. In de tempel hadden Simeon en Anna getuigd van Zijn
goddelijkheid. “Jeruzalem en geheel Judea” hadden geluisterd naar de prediking van Johannes de
Doper; en de afgevaardigden van het Sanhedrin hadden samen met de menigte het getuigenis
aangaande Jezus gehoord. In Judea had Christus Zijn eerste discipélen gekregen. Hier was veel van
Zijn eerste dienstwerk verricht. Het plotseling naar voren komen van Zijn goddelijkheid bij de
tempelreiniging, Zijn genezingswonderen, en de lessen van goddelijke waarheid die uit Zijn mond
voortkwamen, dit alles verkondigde datgene wat Hij na de genezing in Bethesda voor het Sanhedrin
verklaard had — het feit, dat Hij de Zoon van de Eeuwige is.
Indien de leiders van Israël Christus aangenomen hadden, zou Hij hen geëerd hebben als Zijn
boodschappers om het evangelie te brengen aan de wereld. Aan hen werd het eerst de gelegenheid
gegeven om gezanten te worden van het koninkrijk en de genade van God. Maar Israël kende de tijd
van zijn bezoeking niet. De jaloersheid en het wantrouwen van de Joodse leiders waren gerijpt tot een
openlijke haat, en het hart van het volk werd van Jezus afgewend.
Het Sanhedrin had de boodschap van Christus verworpen en wilde Hem doden; daarom vertrok Jezus
uit Jeruzalem, weg van de priesters, de tempel, de geestelijke leiders, het volk dat onderwezen was in
de wet, en Hij wendde zich tot een andere bevolkingsgroep om Zijn boodschap te verkondigen en
mensen te verzamelen die het evangelie zouden uitdragen aan alle volken.
Zoals het licht en leven van de mensen verworpen werd door de kerkelijke leiders in de dagen van
Christus, zo is het ook verworpen door ieder geslacht dat daarna gekomen is. Steeds weer herhaalt zich
de ge-schiedenis van Christus’ vertrek uit Judea. Toen de Hervormers het Woord van God predikten,
dachten ze er niet aan zich af te scheiden van de bestaande kerk; maar de geestelijke leiders wilden het
licht niet verdragen, en zij die het licht uitdroegen, werden genoodzaakt een andere groep mensen te
zoeken, die naar de waarheid verlangde. In onze dagen worden nog maar weinigen die belijden
volgelingen van de Hervormers te zijn, gedreven door hun geest. Weinigen luisteren naar de stem van
God en zijn bereid de waarheid aan te nemen, onder welke gestalte die zich ook aan hen voordoet.
Dikwijls worden zij die in de voetsporen der Hervormers treden, gedwongen zich af te wenden van de
kerk die zij liefhebben, ten einde de zuivere leer van Gods Woord te verkondigen. En dikwijls zijn zij
die naar licht zoeken, verplicht door diezelfde leer de kerk van hun vaderen te verlaten, opdat ze Gode
gehoorzaam kunnen zijn.
Het volk van Galilea was veracht door de rabbi’s in Jeruzalem en beschouwd als ruw en ongeletterd,
maar zij vormden een gunstiger terrein voor het werk van de Heiland. Zij waren ernstiger en oprechter;
daar ze minder onder de invloed van dweepzucht stonden, waren hun gedachten ontvankelijker voor
137