De Wens der Eeuwen door Ellen White

maar nu besefte hij met bittere smart hoe goed zijn Here hém kende, en hoe nauwkeurig Hij zijn hart
had doorgrond, waarvan de bedrieglijkheid hemzelf onbekend was.
Een stroom van herinneringen kwam bij hem boven. De tedere barmhartigheid van de Heiland, Zijn
vriendelijkheid en lankmoedigheid, Zijn liefde en geduld jegens Zijn dwalende discipelen — dit alles
herinnerde hij zich. Hij herinnerde zich de vermaning: “Simon, Simon, zie de Satan heeft verlangd
ulieden te ziften als de tarwe, maar Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet zou bezwijken”. Hij
dacht met afschuw aan zijn eigen ondankbaarheid, zijn valsheid, zijn meineed. Nogmaals keek hij naar
zijn Meester, en zag hoe een heiligschennende hand werd opgeheven om Hem in het gelaat te slaan.
Niet in staat dit schouwspel langer te verdragen, snelde hij, door smart gebroken, de zaal uit.
Hij haastte zich voort, in de eenzame duisternis, hij wist niet waarheen, en dat liet hem ook
onverschillig. Eindelijk bemerkte hij dat hij in Gethsemane was. Datgene wat daar enkele uren geleden
had plaatsge-vonden, kwam hem levendig voor de geest. Het lijdende gelaat van zijn Here, bevlekt
met bloedig zweet en vertrokken door zielestrijd, rees voor hem op. Hij bedacht met bitter berouw dat
Jezus alléén had geweend en geworsteld in het gebed, terwijl zij die in dat uur van beproeving aan Zijn
zijde hadden moeten zijn, sliepen. Hij herinnerde zich Zijn plechtige op-dracht: “Waakt en bidt, dat
gij niet in verzoeking komt”. Hij was weer getuige van het toneel in de rechtszaal. De wetenschap, dat
hij de zwaarste last had toegevoegd aande vernedering en smart van de Heiland, was een marteling
voor zijn bloedend hart. Op dezelfde plaats waar Jezus in doodsstrijd Zijn ziel had uitgestort voor Zijn
Vader, viel Petrus op zijn aangezicht, en wenste wel te sterven.
Toen Jezus hem geboden had te waken en te bidden, had Petrus door te slapen de weg bereid voor zijn
grote zonde. Al de discipelen leden een groot verlies, doordat zij in dat kritieke uur sliepen. Christus
kende de hevige beproeving die zij zouden moeten doormaken. Hij wist, hoe Satan zou werken om
hun zintuigen te verlammen, zodat zij niet bereid zouden zijn voor de beproeving. Daarom gaf Hij hun
deze waarschuwing. Indien die uren in de hof met waken en bidden waren doorgebracht, dan was
Petrus niet van zijn eigen zwakke kracht afhankelijk geweest. Hij zou zijn Here niet hebben
verloochend. Indien de discipelen met Christus in Zijn zielestrijd hadden gewaakt, zouden zij erop zijn
voorbereid Zijn lijden aan het kruis te aanschouwen. Zij zouden enigermate de aard hebben begrepen
van Zijn overweldigende zielestrijd. Zij zouden in staat zijn geweest zich Zijn woorden te herinne ren
die Zijn lijden, Zijn dood en Zijn opstanding voorzegden. Te midden van de duisternis van het zwaarste
uur zouden enkele stralen van hoop de duisternis hebben verlicht en hun geloof gesteund.
Zodra het dag was, kwam het Sanhedrin opnieuw bijeen, en opnieuw werd Jezus de raadzaal
binnengeleid. Hij had verklaard de Zoon van God te zijn, en zij hadden Zijn woorden verdraaid tot een
aanklacht tegen Hem. Maar zij konden Hem hierop niet veroordelen, want velen van hen waren bij de
nachtelijke zitting niet tegenwoordig geweest, en zij hadden Zijn woorden niet gehoord. En zij wisten
dat het Romeinse gerechtshof daarin niets zou kunnen vinden dat de doodstraf waardig was. Doch
indien zij allen deze woorden opnieuw van Zijn eigen lippen konden horen, zou hun doel bereikt zijn.
Zijn aanspraak op het Messiasschap zouden zij kunnen verdraaien tot een oproerige politieke
aanspraak.
461