De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 62—Het feest in het huis van Simon
Simon van Bethanië werd tot de discipelen van Jezus gerekend. Hij was een van de weinige Farizeeën
die zich openlijk hadden aangesloten bij de volgelingen van Christus. Hij erkende Jezus als Leraar, en
hoopte, dat Hij de Messias zou zijn, maar hij had Hem niet aangenomen als Heiland. Zijn karakter was
niet veranderd; zijn beginselen waren dezelfde gebleven.
Simon was genezen van melaatsheid, en dit had hem tot Jezus getrokken. Hij verlangde zijn
dankbaarheid te tonen, en bij het laatste bezoek van Christus aan Bethanië richtte hij een maaltijd aan
voor de Heiland en Zijn discipelen. Dit feestmaal bracht vele Joden te zamen. Er heerste in die tijd
veel opwinding in Jeruzalem. Christus en Zijn zending trokken meer aandacht dan ooit tevoren. Zij
die naar het feest gekomen waren, sloegen Zijn bewegingen nauwlettend gade, en sommigen van hen
deden dat met onvriendelijke blikken.
De Heiland was slechts zes dagen vóór het Pascha in Bethanië aangekomen, en volgens Zijn gewoonte
had Hij rust gezocht in het huis van Lazarus. De grote schare reizigers die doortrokken naar de stad,
ver-spreidde het nieuws, dat Hij op weg was naar Jeruzalem, en dat Hij gedurende de sabbat in
Bethanië zou rusten. Onder de mensen was grote geestdrift. Velen kwamen naar Bethanië, sommigen
uit sympathie voor Jezus, en anderen uit nieuwsgierigheid om iemand te zien die uit de doden was
opgewekt.
Velen verwachtten, dat zij van Lazarus een prachtig verhaal te horen zouden krijgen over de dingen
die hij gezien had na de dood. Zij waren verbaasd dat hij hun niets vertelde. Hij had hun daarover niets
te ver-tellen. De Inspiratie verklaart: “De doden weten niets... Zowel hun liefde als hun haat en hun
naijver zijn reeds lang vergaan”. Maar Lazarus had wel een heerlijk getuigenis te geven betreffende
het werk van Christus. Tot dit doel was hij uit de dood opgewekt. Met zekerheid en macht verklaarde
hij, dat Jezus de Zoon van God was.
De berichten die de bezoekers van Bethanië mee terugbrachten naar Jeruzalem, deden de opwinding
toenemen. De mensen waren verlangend Jezus te zien en te horen. Men stelde zich algemeen de vraag,
of Lazarus Hem zou vergezellen naar Jeruzalem, en of de profeet tijdens het Pascha tot koning
gekroond zou worden. De priesters en oversten zagen, dat hun invloed op het volk nog steeds zwak
was, en hun woede tegen Jezus werd nog heviger. Zij konden nauwelijks wachten tot de gelegenheid
zich zou voordoen om Hem voorgoed uit de weg te ruimen. Toen de tijd verstreek, begonnen ze bang
te worden, dat Hij ten slotte toch niet naar Jeruzalem zou komen. Zij herinnerden zich, hoe dikwijls
Hij hun moordzuchtige plannen op niets had doen uitlopen, en zij waren bevreesd, dat Hij nu hun
gedachten en plannen tegen Hem doorzien had, en zou wegblijven. Zij konden hun ongerustheid slecht
verbergen, en stelden elkander de vraag: “Wat dunkt u? Zou Hij wel op het feest komen?”
Er werd een vergadering van priesters en Farizeeën bijeengeroepen. Sinds de opwekking van Lazarus
waren de gevoelens van het volk zo volkomen vóór Christus, dat het gevaarlijk zou zijn Hem in het
openbaar te grijpen. De gezagdragers besloten dus Hem in het geheim gevangen te nemen en het
verhoor zo stil mogelijk te doen verlopen. Zij hoopten, dat, wanneer Zijn veroordeling bekend werd,
het wisselend getij van publieke opinie ten gunste van hen zou keren.
359