De Wens der Eeuwen door Ellen White

waartoe Hij op aarde was gekomen. Vanaf de woestijn tot aan Golgotha woedde de storm van Satans
gramschap over Hem; maar hoe onbarmhartiger deze storm werd, des te meer klemde de Zoon van
God Zich aan de hand van Zijn Vader en spoedde Hij Zich voort langs Zijn met bloed bevlekt pad.
Alle krachtsinspanningen van Satan om Hem te onderdrukken en te overwinnen, stelden Zijn
smetteloos karakter in een des te zuiverder licht.
De gehele hemel en de niet-gevallen werelden waren van deze strijd getuige geweest. Met welk een
intense belangstelling volgden zij de laatste gebeurtenissen van het conflict! Zij zagen hoe de Heiland
de hof Gethsemane binnenging, Zijn ziel gebukt onder de verschrikking van een grote duisternis. Zij
hoorden Zijn bittere kreet: “Mijn Vader, indien het mogelijk is, laat deze beker Mij voorbijgaan”. Toen
de tegenwoordigheid van de Vader werd teruggetrokken, zagen zij hoe vol leed Hij was door een bitter
verdriet dat de laatste worsteling met de dood overtrof. Bloedig zweet kwam uit Zijn poriën, en
druppelde op de aarde. Tot driemaal toe werd het gebed om verlossing Hem van de lippen geperst. De
hemel kon het schouwspel niet langer verdragen, en er werd een boodschapper gezonden om de Zoon
van God te troosten.
De hemel zag, hoe het Slachtoffer werd verraden en overgeleverd in de handen van de moordlustige
bende en hoe Hij, onder spot en geweld, van de ene rechtbank naar de andere werd gedreven. De
hemelingen hoorden, hoe Zijn vervolgers Hem hoonden om Zijn nederige afkomst. Zij hoorden hoe
een van Zijn meest geliefde discipelen Hem onder vloeken en bezweringen verloochende. Zij zagen
het waanzinnige werk van Satan en diens macht over de harten der mensen, O, verschrikkelijk
schouwspel! de Heiland, Die te middernacht in Gethsemane wordt gegrepen, heen en weer gedreven
tussen paleis en gerechtsgebouw, tot tweemaal toe aangeklaagd voor de priesters, tweemaal voor het
Sanhedrin, tweemaal voor Pilatus en eenmaal voor Herodes, bespot, gegeseld, veroordeeld, en
weggeleid om gekruisigd te worden, terwijl Hij de zware last van het kruis draagt, te midden van het
weeklagen van de dochters van Jeruzalem en de hoon van het gepeupel.
De hemel zag met smart en verwondering, hoe Christus aan het kruis hing, terwijl het bloed van Zijn
gewonde slapen vloeide en zweet vermengd met bloed op Zijn voorhoofd stond. Van Zijn handen en
voeten viel het bloed, druppel voor druppel, op de rots waarin een gat voor de voet van het kruis was
geboord. De wonden die door de nagelen waren ontstaan, scheurden, toen het gewicht van het lichaam
aan Zijn handen trok. Zijn moeizame ademhaling werd snel en diep, terwijl Zijn ziel onder de last van
de zonde der wereld hijgde. De gehele hemel was met verbazing vervuld, toen te midden van Zijn
verschrikkelijke lijden, Christus het gebed uitsprak: “Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat
zij doen”. Doch daar stonden mensen, gevormd naar het beeld Gods, die zich verenigden om het leven
van Zijn eniggeboren Zoon te verpletteren. Welk een aanblik was dit voor het hemels heelal!
De overheden en machten der duisternis waren rondom het kruis verzameld, en wierpen de
verschrikkelijke schaduw van ongeloof in de harten der mensen. Toen de Here deze wezens schiep om
voor Zijn troon te staan, waren zij schitterend van heerlijkheid. Hun lieflijkheid en heiligheid waren in
overeenstemming met hun verheven positie. Zij waren verrijkt met de wijsheid van God en omgord
met de pracht des hemels. Zij waren de dienaars van Jehova. Maar wie zou in die gevallen engelen de
serafijnen kunnen herkennen die eenmaal in de hemelse hoven dienst deden?
496