De Wens der Eeuwen door Ellen White

liefderijk over hem wakend. Toen in de morgen de zieke wat beter was geworden, waagde de
Samaritaan het, zijn weg te vervolgen. Maar voordat hij dit deed, stelde hij hem onder de zorg van de
herbergier, betaalde voor de onkosten, en liet een bedrag achter voor zijn verzorging; en zelfs hiermee
nog niet tevreden, trof hij voorzieningen voor alle verdere behoeften, door tot de waard te zeggen:
“Verzorg hem, en mocht gij meer kosten hebben, dan zal ik ze u vergoeden, op mijn terugreis”.
Het verhaal was uit en Jezus richtte Zijn ogen op de wetgeleerde, met een blik die hem scheen te
doorgronden en Hij zei: “Wie van deze drie dunkt u dat de naaste geweest is van de man die in handen
der rovers was gevallen?” De wetgeleerde wilde zelfs nu de naam Samaritaan niet uitspreken, en hij
antwoordde: “Die hem barmhartigheid bewezen heeft”. Jezus zei: “Ga heen, doe gij evenzo”.
De vraag: “Wie is mijn naaste?” is voorgoed beantwoord. Christus heeft aangetoond dat onze naaste
niet alleen wil zeggen: een van de kerk of van het geloof waartoe wij behoren. De vraag verwijst niet
naar ras of kleur, of naar standenverschil. Onze naaste is iedere persoon die onze hulp nodig heeft.
Onze naaste is iedere ziel die gewond en gekwetst is door de vijand. Onze naaste is iedereen die het
eigendom van God is.
In de geschiedenis van de barmhartige Samaritaan geeft Jezus een beeld van Zichzelf en Zijn zending.
De mens was misleid, gebeukt, beroofd en te gronde gericht door Satan, en achtergelaten om om te
komen; maar de Heiland had deernis met ons in onze hulpeloze toestand. Hij verliet Zijn heerlijkheid
om ons te komen redden. Hij vond ons op het moment van sterven, en heeft onze zaak op Zich genomen.
Hij genas onze wonden. Hij bekleedde ons met Zijn mantel der gerechtigheid. Hij stelde voor ons een
veilige schuilplaats open en trof volledige voorzieningen voor ons ten koste van Zichzelf. Hij stierf
om ons te verlossen. Wijzend op Zijn eigen voorbeeld, zegt Hij tot Zijn volgelingen: “Dit gebied Ik u,
dat gij elkander liefhebt”. “Gelijk Ik u liefgehad heb, dat gij ook elkander liefhebt”.
De vraag die de wetgeleerde aan Jezus had gesteld, luidde: “Wat moet ik doen?” En Jezus, Die liefde
voor God en de mensen ziet als de som der gerechtigheid, had gezegd: “Doe dat, en gij zult leven”. De
Samaritaan had geluisterd naar wat een vriendelijk liefdevol hart hem ingaf, en daarmede had hij
bewezen een dader der wet te zijn. Christus gebood de wetgeleerde: “Ga heen, doe gij evenzo”. Doen,
en niet alleen zeggen, wordt van de kinderen van God verlangd. “Wie zegt, dat hij in Hem blijft,
behoort ook zelf zó te wandelen, als Hij gewandeld heeft”.
Deze les is niet minder nodig in de wereld van nu dan toen Jezus deze woorden uitsprak. Zelfzucht en
koude vormendienst hebben bijkans het liefdevuur gedoofd, en de goede eigenschappen die het
karakter een aangename reuk moeten geven, verdreven. Velen die Zijn naam belijden, hebben het feit
uit het oog verloren, dat christenen Christus moeten vertegenwoordigen. Indien wij niet daadwerkelijk
onszelf ten bate van anderen verloochenen in de familiekring, in onze omgeving, in de gemeente, en
waar we ook mogen zijn, dan zijn we geen christenen, ongeacht wat we belijden.
Christus had Zijn belangen verbonden met die der mensheid, en Hij vraagt ons, één te worden met
Hem voor de redding van mensen. “Om niet hebt gij het ontvangen”, zegt Hij, “geeft het om niet”.
Zonde is het allergrootste kwaad, en het staat aan ons erbarmen te hebben met de zondaar en hem te
helpen. Er zijn velen die dwalen en die hun schande en hun dwaasheid gevoelen. Zij hongeren naar
324